ΕΙΚΟΝΕΣ

Εδώ είμαι.Γι αυτούς που ανησύχησαν και μου γραψαν διάφορα. Τα δάχτυλά μου γεμάτα άμμο χτυπούν τα πλήκτρα. Αυτή την άμμο την ψιλή, την γεμάτη υποσχέσεις.Πρέπει να κόψω τα νύχια. Να μην χαλάσω το πληκτρολόγιο. Να μην το γεμίσω άμμο. Και υποσχέσεις. Δεν υπάρχει σέρβις για αναμνήσεις. Γι αυτό να θυμηθώ να κόψω τα νύχια. Να κόψω τα νύχια...

Δεν ήθελα να γράψω. Γιατί δεν είχα κάτι να πω. Νοιώθω.Μόνο νοιώθω. Όπως άλλοι βλέπουν μια καρτ ποστάλ. Και διακρίνουν θάλασσες, βουνά, ανθρώπους, μια γάτα σ ένα σοκάκι στη Σίφνο, ένα παιδί με μεγάλα μάτια στην Αλόνησο, εκείνο το μπλε στην Κεφαλονιά χωρίς αιτία.

Νοιώθω. Την αρμύρα,τη μυρωδιά που έχει ο γλυκάνισος μόλις ρίξεις δυο στάλες νερό στο ούζο, τη σκουριά κάτω απ την παλιά καρέκλα δίπλα στη θάλασσα, το ανατρίχιασμα στο δέρμα με την υπόσχεση ενός κάποιου έρωτα. Γι αυτό δεν γράφω. Γι αυτό δεν έγραφα.

Και ξαφνικά είδα το σχόλιο της φίλης μου που αποκαλείται "το κέρας της Αμάλθειας" http://amal8eia.blogspot.com/. Κέρατο βερνικωμένο. Μου άφησε το τραγουδάκι "της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία". Όχι δεν με συγκλόνισε το τραγούδι. Δεν μετρώ απουσίες. Ούτε αγάπες.
Με συγκλονισε το βίντεο. Οι εικόνες. Οι ξεχασμένες. Οι δικές μου. Ο Μπομπ Ντύλαν, Οι Pink Floyd o κομαντάντε Τσε, ο κομαντάντε Μάρκος, εκείνο το απορυπαντικό Jet στη γωνιά στο ράφι με τους θαυματουργούς κόκους που έκανε κομμάτια τα χέρια της μάνας μου. Ο Χριστός σταυρωμένος πια με τις σακούλες του Βερσάτσε και η μικρή φλεγόμενη από τις ναπάλμ στο Βιετνάμ στην αγκαλιά του Μίκυ και του κλόουν των Μακ Ντόναλτς. Το σύνθημα στον τοίχο "έρωτας και επανάσταση". Και εκείνο το ποδήλατο. Εκείνο το ποδήλατο με τα σύμβολά του.
Το Τείχος, ο τοίχος και καμιά φορά ο ήχος από μέσα μου. Άλλωτε γέλιο και άλλωτε βογγητό.
Α ρε Αμάλθεια το κέρατό σου μέσα. Καλοκαιριάτικα.
Αυτά μη χαλάσουμε και το πληκτρολόγιο...Και μη σπαταλάμε και την άμμο.