ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Εσύ που αντικρίζεις τόση ομορφιά στον καθρέφτη σου

Πώς κλείνεις τα μάτια;

Στο σκοτάδι τίποτα δεν λάμπει αν δεν το κοιτάς

Εγώ ψάχνω το φως μου

Γι αυτό αγαπώ νύχτα

----------------------------------------------------

ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΝΟΣ

Του έρωτα ο πόνος

σαν άνθρωπος μόνος

μετρά τα σημάδια

μαχαίρια ή χάδια;

Κι όλα δρόμος

Εμείς που ζήσαμε τα ίδια πάθη

ποιός είναι ρόδο

και ποιός αγκάθι

'Ετσι που κάναμε τα ίδια λάθη

ποιός έχει πάθει

ποιός έχει μάθει;

Η αγάπη σου νόμος

και κλέφτης ο χρόνος

με μέρες χαμένες

δικές μου μα ξένες

Κι όλα πόνος

Εμείς που ζήσαμε τα ίδια πάθη

ποιός είναι ρόδο

και ποιός αγκάθι

'Ετσι που κάναμε τα ίδια λάθη

ποιός έχει πάθει

ποιός έχει μάθει;

ΣΑΝ ΞΕΝΟΣ

Ξένος δεν υπήρξε κανείς

σε οικεία αγάπη

Σε έδαφος μνήμης

δεν φυτρώνουν μισές αλήθειες

Ο Αύγουστος με νερό αρμυρό

και -μι και -ρο

και φύκια.

Με την αφέλεια παιδιού στα χείλια

γέλια κοχύλια.

Μόνο στα μαλλιά σου

μπερδεύονται τα λόγια μου

Και κάποιο -ι

ενός παλιού Ιούλη

ΦΤΑΙΝΕ Ο ΚΩΝΩΠΕΣ

Έχω διυλίσει κώνωπες, μα με τις κάμηλους έκανα θηλιές. Άλλες τις πέρασα σε μένα και νομίζω πως τις πιο πολλές, σε άλλους. Με διασώζει που δεν ξέρω πότε και σε ποιούς. Αλλά δεν με κάνει και περήφανο. Βλάκα μόνο. Και έρχεται η ώρα, αυτή που χτυπά για σένα μόνο για σένα, που η αυτάρκειά σου, με την κορδωμένη ελαφρότητά της, δε σου αρκεί για να μην πνιγείς.
Και ψάχνεις το βάρος της ουσίας. Ένα χαμόγελο, μια χαζή υπόσχεση, μια διαβεβαίωση που δεν είναι τίποτα άλλο από την εξομολόγηση της ανάγκης. Όλα αυτά που από πάνω τους πέταγαν οι θορυβώδεις κώνωπες της αυτοικανοποίησης. Και τα σχοινιά; Τα σχοινιά αφού δεν σε έπνιξαν,ίσως πάνω τους κρεμάσεις τη συγνώμη

ΣΤΑ ΚΑΡΟΤΣΙΑ

Έβγαλα προχθές τα παιδιά για φαί.

"Τι θα πιείτε παιδιά νεράκι ή καμιά κόκα κόλα;"

"Μπα καμιά μπυρίτσα καλύτερα..."

Πώς; Τι; Πότε; Τι μπυρίτσα ρε παιδιά;Δηλαδή εγώ τώρα πρέπει να πιω τσάι;

Πριν προλάβω να ξεπεράσω το σοκ, πήρε η μεγάλη από το Λονδίνο:

"Άκου να δεις έχουμε πρόβλημα. Ο μικρός μας, τα έχει με μία γκόμενα που καθόλου δεν την γουστάρω και η οποία τον παίζει. Έχει γίνει χάλια. Μήπως να του μιλήσεις;"

Ποιά γκόμενα ρε παιδιά; Ποιά παίζει; Αφού αυτός έπαιζε με τα αυτοκινητάκια;

Μάλιστα. Η Λονδρέζα έχει και μπλογκ. Και γράφει βαθυστόχαστα για τους έρωτές της. Και όταν της γράφω σχόλια με τρόπο, μου απαντάει κιόλας. Άκου θράσος.

Η μεσαία αποκαλεί τον μικρό,πώς τον λέει,... α... "μουνόδουλο". Ο Μπαμπινιώτης της ερωτικής τέχνης. Και κάνει και ανάλυση

Ρε θα σας βάλω πίσω στα καρότσια με το μπιμπερό, και θα σας τσουλάω όλη μέρα να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Άκου έρωτες.

Έρωτες; Ε;

Ε από πού πήραν τα παιδιά...

----------------------------------------------------

ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Πέρασα μετά από χρόνια. Δεν ξέρω γιατί αλλά πέρασα. Το μπαλκονάκι μικρό. Τα δέντρα μεγάλωσαν μετά από τόσα χρόνια. Έξω από το αριστερό παράθυρο, ένα μικρό τραπεζάκι. Ίσα να χωράει έναν καφέ, ένα τασάκι και ψιλολόγια. Καθόταν στην καρέκλα ακουμπώντας τα πόδια στα κάγκελα. Δεν θα ήταν πάνω από τριάντα. Σε λίγο βγήκε και αυτή. Νέα, όμορφη, με τον αέρα του έρωτα. Άφησε ένα φλυτζάνι με καφέ στο τραπεζάκι και πέρασε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του. Αυτός την κοίταξε και της έπιασε το χέρι.Γέλασαν και οι δυό χωρίς λόγο. Άναψε ένα τσιγάρο και της το έδωσε. Το πήρε προσεκτικά στα δάχτυλα και τον φίλησε.

Έμεινα να τους κοιτάω για ώρα. Μπήκα στον πειρασμό να τους φωνάξω. "Ε εσείς. Απ τα παράθυρά σας έχω δει τον κόσμο. Στην μεγάλη κουζίνα με το πρωινό φως, η μυρωδιά του καφέ μου έχει ποτίσει τους τοίχους σας. Στην κρεββατοκάμαρά σας, ξέρω όλα τα σημάδια στο ταβάνι. Και τα πατώματά σας είναι χαραγμένα απ την αγωνία μου.Το σπίτι σας ήταν το σπίτι μου"

Δώδεκα χρόνια πριν. Μόλις είχα χωρίσει. Στη Λόρδου Βύρωνος, σε ένα δυαράκι έριξα πρόχειρα ένα στρώμα στο πάτωμα και δυό καρέκλες στο άλλο δωμάτιο. Άδειο σπίτι. Γέμισε γρήγορα με φόβους, με ανομολόγητες ενοχές. Τα παιδιά πρώτα και κύρια. Το μέλλον. Θα αντέξω; Θα άντεχα ό,τι και αν συνέβαινε γιατί υπήρχε αυτή. Υπήρχε ο έρωτας που μόλις είχα συστηθεί μαζί του. Με ανέτρεπε, με όριζε, με έκανε δυνατό, ευτυχισμένο.

Άντεξα. Σκόρπισα μέσα μου και ξαναγεννήθηκα. Έφτιαξα ένα σκληρό κέλυφος για να προστατεύω αυτά τα μικρά ευαίσθητα κομμάτια μέσα μου. Με προστάτευε αλλά με έκρυβε κιόλας.

Άντεξα. Ίσως έκανα λάθος. Μπορεί οι άνθρωποι να μην πρέπει να αντέχουν πάντα. Να σπάνε. Να ραγίζουν για να μπαίνει μέσα τους και αυτό που δεν γνωρίζουν.

Λέω να ξαναπεράσω απ τη Λόρδου Βύρωνος και αυτή τη φορά θα φωνάξω "ε εσείς, αν δεν αντέξετε δεν πειράζει"

ΑΠΟΡΙΑ

Μέχρι σήμερα η λαική ρήση "φάε λάδι και έλα βράδυ", υπέκρυπτε πολλές φορές κάποια σεξουαλικά υπονοούμενα. Μετά την αποκάλυψη πως ηλιέλαιο μαγειρικής είχε νοθευτεί με ορυκτέλαια, όποιος λέει τη φράση αυτή πραγματικά με τη σεξουαλική της σημασία, αρκεί να έχει πάνω του προφυλακτικά ή χρειάζεται τίποτα φλάτζες, μπουζί και τσιμούχες;

ΠΟΤΕ ΠΕΡΑΣΑΝ 42 ΧΡΟΝΙΑ;

Πάντα είχα καλές σχέσεις με τον χρόνο. Σε χρόνο αόριστο έγιναν όσα με καθόρισαν. Γεννήθηκα, έκλαψα,γέλασα,με γέλασαν, αγάπησα. Ο παρατατικός είχε τη συμβολή του. Μετέτρεπε το συμβάν, σε ζωή μέσα απ την επανάληψη, σε εμπειρία. Έτσι έμαθα να γελάω, να κλαίω, να αγαπάω...Ο ενεστώτας πάντα στοιχημάτιζε με τα ενδεχόμενα υποσχόμενος πως θα δικαιωθεί.Στάθηκε η πιο απατηλή έκφραση του χρόνου. "Ξέρω" αλλά δεν έμαθα ακόμη. "Μπορώ" αλλά υποφέρω. "Αγαπώ" αλλά δεν φτάνει. Στον μέλλοντα έχω απλώσει τη μπουγάδα μου. Κάτι όνειρα, δυο τρεις υποσχέσεις,ματιές με νόημα, και νοήματα που ψάχνουν μάτια. Αν κάνει καλό καιρό θα έχω κάτι να φορέσω. Ακόμη και ο υπερσυντέλικος που υπήρξε πάντα δύστροπος είχε κάτι να μου προσφέρει. Τις αναμνήσεις. Είχα...Είχα;
Ας μιλήσουμε με παρακείμενο. Έχω συμπληρώσει 15.340 μέρες ζωής. Ή αν θέλετε 42 χρόνια. Σε όλους τους χρόνους

Αυτό λοιπόν είναι για μένα


Get your own playlist at snapdrive.net!
Στίχοι: Λάκης Παππάς - Μουσική: Γιάννης Αργύρης
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη


Και αυτό για όποιον θεωρεί ότι το δικαιούται




Στίχοι: Κατίνα Παΐζη - Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

(Ευχαριστώ τον μόνο και μοναδικό κούκο για την ευγενική χορηγία των ασμάτων.Χρωστάω ούζο στο νησί)

ΘΩΜΑ ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΞΕΡΩ

Σπίτι είναι ο Θωμάς. Πού να πάει;Είναι αρχές του μήνα και έχει 100 ευρώ. Βαριέται να πάει και ως το ΑΤΜ να κάνει μια αναληψούλα για να πεταχτεί στη Χαβάη. Αλλά Χαβάη βρε παιδί μου! Πάλι Χαβάη;

Σε καταλαβαίνω.Πώς είναι έτσι αυτή η ζωή! Να σηκώνεις τηλέφωνα, να κάνεις αναλήψεις, τα τρέχεις στην άκρη του κόσμου.Τςς τςς τςς...Καθημερινότητα,μουντή καθημερινότητα.
Να σε ρωτήσω ρε Θωμά.Δουλεύεις;Ναι εεε. Πόσα παίρνεις; 700 ευρώ ρε μεγάλε; Μπράβο,εξαιρετικό σε βρίσκω. Γι αυτό πας Χαβάη, Μπαχάμες,Πουκέ.Όταν επιστρέψεις Θωμά μου από τη Χαβάη, η Ελλάδα θα είναι αλλιώς δυστυχώς. Θα έχουν φύγει όλοι οι 700ευρίτες για Χαβάη.Κατάλαβες Θωμά; Όχι ε...Γι αυτό σε στέλνουν Χαβάη εσένα και την γκόμενα.

Έχουν πρηχτεί τα συκώτια μου με αυτό τον ύμνο της ενοχικής ανοησίας που ακούω παντού. Στα ραδιόφωνα, στις καφετέριες,στους δρόμους.Η ζωή είναι απλή και όταν λέμε ότι πρέπει να τη χαιρόμαστε εννοούμε να βάζουμε στόχους μακρόπνοης και μακρινής διασκέδασης.Και μόνο. Οι οποίοι θα ικανοποιηθούν δι αυτοματισμού. Κάτι σαν το αυτόματο μηχάνημα αναλήψεων.Κι αν το αυτόματο μηχάνημα δεν δίνει γιατί απλώς δεν έχετε, πάρτε ένα δάνειο ρε αδελφέ. Φυσικά από την Millenium Bank την οποία επίσης υμνεί η κυρία Πρωτοψάλτη.

Κάποτε η μαζική κουλτούρα του καπιταλισμού, προέτασε τον φιλελευθερισμό και το αμερικάνικο όνειρο. Όλοι μπορείτε να πιστεύετε πως θα πετύχετε, ενώ το σύστημα πλουτίζει.

Τώρα η μαζική κουλτούρα προτάσει την ανοησία. Αποβλακωθείτε, μην ανησυχείτε, παραθοδείτε στα χρυσά μας χέρια.Αφήστε τα όνειρα. Όνειρο είναι ότι διαθέτει την αβάσταχτη ελαφρότητα της ανοησίας.

Ο Θωμάς, ο κάθε Θωμάς αισθάνεται ένοχος που δεν μπορεί να κάνει όσα λέει το τραγούδι. Τι ένοχος, ούτε γκόμενα δεν θα έχει με τα μυαλά αυτά. Και δεν μπορεί να εξηγήσει ποιός φταίει. Άλλωστε τον έχουν μάθει να μην εξηγεί. Μόνο να καταναλώνει. Ο Θωμάς της Ελλάδας μπορεί να αγοράσει ταμπόν ενώ δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και μπορεί να πέσει να πεθάνει αν δεν πάει Χαβάη. Φταίει αυτός λοιπόν.
Ή θα χρεωθεί για να γίνει συμβατός με μια ζωή τηλεσπότ (στην millenium είπαμε) ή θα βουλιάξει στον βάλτο μιας τεχνητής υπαρξιακής θύελας (ποιός είμαι, γιατί δεν είμαι έτσι,εγώ φταίω, απέτυχα...)

Ευτυχώς υπάρχουν και οι άπιστοι Θωμάδες.Κάτι τύποι καχύποπτοι, υποψιασμένοι,που πίνουν ούζο, γλεντάνε με την γυναίκα τους και την καμαρώνουν (στη Μάνη ρε αδελφέ),τους κοιτάει στα μάτια κι αυτή (αηδία αυτά τα χαβανέζικα πουκάμισα) και περνούν μια χαρά. Πάνε μετά στη δουλειά και λένε "δεν είναι έτσι τα πράγματα, αφήστε τα παραμύθια". Κι όταν ακούσουν πως ο Καραμανλής κουράστηκε ή ο Γιωργάκης έπεσε από το ποδήλατο σκάνε και κανένα ανέκδοτο. Ξέρω πολλούς τέτοιους ευτυχώς. Που αν συναντήσουν πουθενά την Πρωτοψάλτη θα της πουν :"γιατί ρε γαμώτο"

---------------------------------------

ΕΣΕΙΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ

Ε, εσείς, ερωτευμένοι, με την υπόσχεση στα μάτια. Και οι άλλοι που τη ζηλεύετε γιατί δεν ήρθε στα δικά σας. Τραβάτε δίπλα σο blog του ΜΗΘΥΜΝΑΙΟΥ,να διαβάσετε και να ακούσετε ένα απ τα πιο όμορφα ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ. Το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη.
Όσοι προσκυνήσατε κάποιο έρωτα στο κάστρο της Μήθυμνας, σκεφθείτε πως είναι σούρουπο. Ο ήλιος πέφτει προς το Σίγρι, μπροστά στα μάτια του Αλμπέρ Καμύ κι εκείνος περιγράφει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Στο κάστρο,στη μεγάλη πόρτα, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, φτάνει από την Πόλη για να ζητήσει για νύφη την κόρη του Γατελούζου. Τον υποδέχονται ο Μίκης και ο Ελύτης.

και αυτό από τον...άλλο

Έρωτας σταυροφόρος
Ο φέρων και ο έχων
Πόσες φορές
Την ευθύνη
Στα πόδια σου
Εσύ που νίκησες σκιες
Θα ακούς βήματα στις σκάλες.
Σιγά θα ξυπνήσει
Μα δεν...
Πάντα το ίσως

Ο πίνακας είναι της φίλης

ΜΑΡΙΑΝΑΣ Ηλιοβασίλεμα στην Πέτρα, απέναντι από την Μήθυμνα της Λέσβου

ΟΛΑ ΝΥΧΤΑ

Ν αγαπάς σα να λες καληνύχτα
σα να βάζεις στην τσέπη κλειδιά
έτσι απλά σα να έρχεται η νύχτα
στο κρεββάτι στη δική μου μεριά

Ν αγαπάς σα να λες καληνύχτα
ποια νύχτα
Ν αγαπάς, να θυμάσαι
μη φοβάσαι

Ν αγαπάς σα να βλέπεις φεγγάρι
σα ν ανοίγεις μια πόρτα κλειστή
και γω θα μαι του δρόμου φανάρι
ξεχασμένο, μια λάμπα σβηστή

Ν αγαπάς σα να λες καληνύχτα
ποια νύχτα
Ν αγαπάς, να θυμάσαι
μη φοβάσαι

Ν αγαπάς σα να είναι για πάντα
το "ποτέ" μην το πεις πουθενά
και γω που χω κλεισμένα σαράντα
την αγάπη μαθαίνω ξανά

Ν αγαπάς σα να λες καληνύχτα
ποια νύχτα
Ν αγαπάς, να θυμάσαι
μη φοβάσαι

ΙΣΩΣ

"Ο Χρήστος έπαθε έμφραγμα. Είναι στην εντατική, δεν ξέρουν αν θα ζήσει". Τόσο εύκολα παθαίνουν οι άνθρωποι έμφραγμα. Και τόσο απλά κάποιος σε παίρνει τηλέφωνο για να τον ακούσεις να κλαίει. Να μοιράσει τον πόνο που νοιώθει ,δεξιά και αριστερά μήπως και μικρύνει
Ο Χρήστος είναι ξάδελφός μου. Δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις. Άλλες πόλεις, άλλες γενιές. Μας συνδέει όμως μια βαθειά εκτίμηση. Όταν ήμουν μικρος, ο Χρήστος ήταν για μένα το πρότυπο.Το παιδί που κατάφερε να ανατρέψει όλα τα φαινομενικά προδιαγεγραμμένα. Τον πατέρα του Χρήστου, τον εκτέλεσαν. Όχι οι εχθροί. Οι έλληνες. Ήταν ένας μεγάλος επαναστάτης, που δεν αντάλαξε τις ιδέες του ούτε με την προσφορά ζωής που του έκαναν την τελευταία στιγμή. Μερικά χρόνια πριν είχε μοιράσει τα τσιφλίκια στους ακτήμονες με το έτσι θέλω και βρέθηκε στην Ακροναυπλία. "Αν υπάρχει δεύτερη ζωή, ακόμη και εκεί θα παλεύω", ήταν οι τελευταίες του κουβέντες στο εκτελεστικό απόσπασμα (πόσο αφύσικο ακούγεται "εκτελεστικό απόσπασμα" κι όμως δεν πέρασαν τόσα πολλά χρόνια)
Ο γιος του ο Χρήστος,ήταν εφτά χρόνων. Επιβίωσε πουλώντας κουλούρια. Πέρασε πρώτος στο Πολυτεχνείο και έζησε μια ζωή όλο ανατροπές. Όχι πολιτικές. Στον τομέα αυτό η φύση του μαχητή Χρήστου ήταν φοβική.Οι άνθρωποι που εκστόμιζαν μεγάλες ιδέες φάνταζαν το ίδιο επικίνδυνοι με αυτούς που τις πολεμούσαν.
Σκληρός και ευαίσθητος ταυτόχρονα, με την υπόσχεση της κατανόησης που ήξερες πως την είχε έτοιμη. Αεικίνητος, έστηνε επιχειρήσεις, έβρισκε πατέντες, έψαχνε. Μόνο τη ζωή του δεν κατάφερε να στήσει όπως ήθελε. "Ξάδερφε η ζωή είναι απλή, γι αυτό παρουσιάζουμε δυσκολία να την κατανοήσουμε" έλεγε. Είχε δίκιο. Έχει δίκιο.
Ο Χρήστος έπαθε έμφραγμα σε αυτή τη γαμημένη απλή ζωή που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε.
Έπιασα το τηλέφωνο χωρίς να έχω πάρει την απόφαση. Τελικά έγραψα μήνυμα "Ο Χρήστος είναι στην εντατική, μπορείς να βοηθήσεις;"
Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως "είμαι σίγουρη πως είνα σε καλά χέρια. Ίσως αύριο"
Η ζωή είναι απλή. Μπορεί να γραφτεί με ένα έμφραγμα, ακόμη και με ένα ίσως. Ίσως αύριο... Ίσως αύριο να είναι αργά