ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΖΩ

Τα δικά μου τα χρόνια

Έρωτες και λαμπιόνια

Κι όταν κλείνει η αυλαία

Μια γυναίκα μοιραία

Όλα γύρω μου πρόζα

Κι εγώ παίρνω την πόζα

Η ζωή θεατρίνα

Φωτισμένη βιτρίνα

Πού ειν η φλόγα ν ανάψω;

Με τα χάδια να κάψω;

Όποιος ξέρει αγαπάει

Στο χαμό του κι ας πάει

Δεν είμαι εγώ, τα μάτια κλείσε

Δεν είμαι εγώ, είμαι ότι είσαι

Ρίξε τα φώτα, όλα σαν πρώτα

Δικά μου χρόνια, φώτα λαμπιόνια

Η δικιά μου πορεία

Μια παλιά απορία

Σα μοιραίο ερώτημα

Θα ακουστεί χειροκρότημα;

Έλα χόρεψε τώρα

Πάντα είναι η ώρα

Στα τακούνια μου πάνω

Τα όνειρά μου τα φτάνω

Έλα δως μου τσιγάρο

Μία φλόγα να πάρω

Και στους τίτλους του τέλους

Σ αγαπώ επιτέλους

Δεν είμαι εγώ, τα μάτια κλείσε

Δεν είμαι εγώ, είμαι ότι είσαι

Ρίξε τα φώτα, όλα σαν πρώτα

Δικά μου χρόνια, φώτα λαμπιόνια

ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ...

Κάθισε σταυροπόδι στο κρεβάτι κι έγειρε λίγο μπροστά. Λίγο. Ίσα για να μπορέσω να μυρίσω τι μυρωδιά έχει ο ιδρωμένος έρωτας που ξεπετάγεται όχι απ τα κορμιά αλλά απ τις ζωές.
"Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό,
στάλα τη στάλα συναγμένο απ το κορμί σου,
σε τάσι αρχαίο μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν"
Η Φάτα Μοργκάνα στο cd . Όχι. Η Φάτα Μοργκάνα δίπλα μου. Γελούσε από ευτυχία. Τι μυρωδιά που έχει ο έρωτας όταν βγαίνει από την ευτυχία!
"Θα μ αγαπάς για πάντα;"
"Τι θα πει για πάντα;"
"Να μη χρειαστεί ποτέ να πεις κάποτε"
Τι μυρωδια που έχει ο έρωτας όταν δίνει υποσχέσεις! Τράβηξε το σεντόνι ως τα στήθια της. Το έσφιξε πάνω της σταυρώνοντας τα χέρια και γέλασε. Όχι. Δεν γέλασε. Μ άνοιξε ένα δρόμο για να περάσω από εκεί που δεν είχα περάσει ποτέ. Ο έρωτας. Σαν παιδικά χρόνια. Σαν ώριμες αποφάσεις. Σαν γέλιο. Σαν το γέλιο της.
"Σε ζηλεύω που γράφεις τόσο όμορφα. Θα θελα και εγώ..." Σούφρωσε τα χείλια της σαν να ξεστόμισε την πιο μεγάλη ζαβολιά της. Τι όμορφη που είναι!
"Λοιπόν θα σου πω το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έχω διαβάσει". Σήκωσε το χέρι της , κι άπλωσε την παλάμη της. Όχι δεν σήκωσε το χέρι της. Το έστειλε να χορέψει μπροστά μου.
"Το πιο συγκλονιστικό κείμενο, ήταν ενός συγγραφέα, που περιέγραφε πώς κουνιέται ένα σκουλήκι πάνω στην παλάμη. Μοιάζει αηδιαστικό αλλά ήταν τόσο πραγματικό που το ξεπερνούσε. Το ένοιωθες να κουνιέται στην παλάμη σου..."
Ανατρίχιασε. Ήξερε πως μ άρεσε όταν ανατρίχιαζε. Τι όμορφος που είναι ο έρωτας όταν ανατριχιάζει! Σηκώθηκε και έκλεισε το παράθυρο. Σηκωνόταν χρόνια μετά για να κλείσει το παράθυρο. Μετά εγώ έκλεισα μια πόρτα. Κάποτε...
Η περιγραφή της αυτή για το σκουλήκι χρόνια τώρα με στοιχειώνει. Έλεγα πως κάποια μέρα θα περιγράψω εγώ πώς είναι να κουνιέται ένα σκουλήκι πάνω στην παλάμη, καλύτερα από οποιονδήποτε το έχει κάνει. Της το είχα υποσχεθεί. Σήμερα αποφάσισα να το κάνω. Ναι θα το κάνω. Καλύτερα απ τον καθένα. Πάμε λοιπόν.
"Το σκουλήκι...Το σκουλήκι..."
Δεν μπορώ γαμώτο. Δεν μπορώ να περιγράψω το σκουλήκι. Το σκουλήκι που την τρώει μέσα της. Δεν...

ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Δεν συμμετέχω σε μπλογκοπαίχνιδα. Αλλά αυτή τη φορά με κάλεσε η Ανασαιμιά .
Υποψιάστηκε όπως έγραψε, πως σε αυτό θα δεχθώ να μπω. Και είχε δίκιο. Το παιχνίδι λέγεται "παιχνίδι συγκίνησης από οποιοδήποτε λόγο". Πρέπει να αναρτήσεις ένα κείμενο,βίντεο, στίχο, τραγούδι που σου προκαλεί συγκίνηση, χωρίς απαραίτητα να εξηγήσεις το λόγο. Διάλεξα ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ADDRESS πριν από καιρό. Είναι το κείμενο ενός πολεμικού ανταποκριτή στη Βαγδάτη. Είναι ο δικός του πόλεμος. Αυτοί οι πόλεμοι συνήθως δεν φτάνουν στο γυαλί...

ΝΥΧΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα νεύρα μας είναι σπασμένα. Να αρχίσει γαμώτο να τελειώνουμε. Να τρέξει η αδρεναλίνη να μας λυτρώσει. Να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το φόβο και να αρχίσουμε κάτι να κάνουμε. Αυτή η αναμονή είναι θάνατος. Ο Αλέξης έχει ανοίξει ένα μπουκάλι με ουίσκι , ρουφάει μια γουλιά και δοκιμάζει τη γεννήτρια. Αρχίζω να σηκώνω τις ντάνες με τα μπουκάλια του νερού για να βγάλω το κρυμμένο δορυφορικό τηλέφωνο. Πρέπει να πάρω Ελλάδα, πρέπει να πάρω οπωσδήποτε. Πρέπει. Μια γουλιά ουίσκι. Η Βαγδάτη από κάτω όμορφη. Πολύ όμορφη. Πότε θα ξεκινήσει γαμώτο; Πότε; Θα πεθάνουμε αφημένοι στα νύχια της αναμονής. Ο Αλέξης στήνει προσεκτικά το πιάτο του δορυφορικού να μην μας δουν από κάτω. Πιάσαμε δορυφόρο; Πιάσαμε. Γιατί δεν πιάνει Ελλάδα. Είναι 19 Μαρτίου πανάθεμά με. Πρέπει να πάρω Ελλάδα. Γιατί δεν πιάνει; Να δεις που θα βομβαρδίσουν σήμερα.

Κλείνω τα μάτια και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως όταν τα ξανανοίξω, θα δω στο καντράν του τηλεφώνου το σήμα της ανοιχτής γραμμής. Τα ανοίγω. Ναι πιάνει. Ή όχι; «Ναι; Μ ακούς παιδί μου; Μ ακούς αγόρι μου;». Τα γαμημένα τα σήματα και οι δορυφόροι. Τρία δεύτερα καθυστέρηση. Ακούω τη φωνή του ή μου φαίνεται γαμώτο..

« Σ ακούω μπαμπά, είσαι καλά;»

«Ναι αγόρι μου είμαι καλά, δεν παθαίνω τίποτα μη φοβάσαι. 19 Μαρτίου σήμερα, σε πήρα για να σου πω χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου. Συγνώμη που δεν είμαι εκεί. Ξέρεις, είσαι μεγάλος πια»

«Ξέρω ρε μπαμπά. Να προσέχεις»

«Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε»

Ο Αλέξης δοκιμάζει τη γεννήτρια. Εγώ τις αντοχές μου. Ο πόλεμος έχει αρχίσει. Μέσα μου. Η Βαγδάτη είναι όμορφη. Για πόσο;

«Αλέξη τα τηλέφωνα δεν πιάνουν θα έχουμε επίθεση. Πιάσε γραμμή με Ελλάδα με το κανάλι και κράτα τη ανοιχτή»

Η Βαγδάτη είναι όμορφη. Και η ζωή . Και αυτή η λάμψη. Τεράστια. Καταπίνει και προχωρά. Το ξενοδοχείο τρέμει. Μπορεί και να φλέγεται. Μπορεί και να έχουμε πεθάνει και να μην το ξέρουμε. Πεθάναμε γαμώτο ή όχι; «Ζεις ρε;» «Ζω». «Ζούμε». «Ακούει η Ελλάδα;» «Ακούει».

Ο πόλεμος ξεκίνησε ...
..........................................................................................................................................................................



Καλώ στο παιχνίδι τους Κούκο, Λου Αμάλθεια
Νατασάκι