Σήμερα ξύπνησα και δεν έκοβα. Στόμωσα. Γύρισα πίσω, στην εποχή που ήμουν μέταλλο αλλά δεν ήμουν μαχαίρι. Που προτιμούσα να αντανακλώ ματιές απ το να κόβω. Κι ύστερα άνοιξα το mail και είδα το μήνυμα. "Δίκοπη ζωή". Μια εκτέλεση από την Καλλιόπη Βέτα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και Γιώργο Μεράντζα στο χωριό Τσόπελα. Ένα μικρό χωριό στο δρόμο για το Συράκο. Πήγα πρώτη φορά φοιτητής. Την Καλλιόπη Βέτα την έλεγαν τότε Πόπη ακόμη. Πίναμε ούζο στο νησί με την Πόπη και τραγουδούσαμε περιμένοντας να βγει απ το στρατόπεδο ο αγαπημένος της. Ο Γιώργος ο Μεράντζας αγαπημένη φωνή απ το παρελθόν, έφτιαξε έναν ξενώνα στα Τζουμέρκα ,μαγειρεύει και τραγουδάει για φίλους. Σχεδιάζαμε πριν δυό χρόνια να πάμε εκεί με φίλους αλλά...Αλλά άρχισα να κόβω. Δίκοπη ζωή
"Όσους δειλά περπάτησαν μαζί σου, να σημαδεύουν πάλι το κορμί σου και να σαι το πουλί και ο κυνηγός." λέει ο Ελευθερίου. Εγώ τι να πώ. Πως θέλω να σταματήσω να κόβω. Αλήθεια...