Φοβούνται οι προσευχές τις κραυγές του έρωτα
Κι αυτό γεννά την ταπεινότητά τους
Κερί ν ανάβεις στις εικόνες
Όσων σ αγάπησαν
Παλιά μανουάλια θηλυκών Αγίων
Μαρία, Παρθένα ,πολύ πριν σε γνωρίσω
Βάσω, αμαρτία που δεν θα βρεις την Κόλαση
Βάνα, που ακόμα ανασαίνεις στα σεντόνια μου
Τόνια,που τα διπλώνεις
Ιωάννα,ξαπλωμένη στα νι, νυν και αεί αλλά ποτέ
Αντιγόνη, με τα αντί ,της αγάπης
Και μια άλλη , αντί της αγάπης
Δι ευχών ο έρωτας πάντα
Περιμένει το θαύμα
Συλλέγοντας ονόματα
Δήμητρα, Γιώτα,Βασιλική...
7 σχόλια:
"Όσοι σ΄αγάπησαν,
θα έζησαν κι αυτοί, κάτω απ΄τον ίδιο φόβο,
το κατάλαβες, το σκέφτηκες ποτέ;
Όσοι σ΄αγάπησαν,
η παγωνιά τελεί το μυστικό της έργο."
(Διονύσης Καψάλης)
Καλημέρα!
"Τι γλυκό να σ΄αγαπούν και να σου το λένε"
Πόσο μάλλον όταν ο χρόνος έχει σκεπάσει τις μνήμη.
Καλησπέρα
!! :-)
Εξαιρετικό!
Γιατί όμως "Κερί ν΄ανάβεις στις εικόνες όσων σ΄αγάπησαν" ...μόνο?
Και όχι και
"στις εικόνες που και εγώ αγάπησα"?
Άραγε σ'αυτή την εκδοχή τα ονόματα θα ήταν διαφορετικά?
Ποια αγάπη μας μαθαίνει περισσότερα εκείνη που δεχόμαστε ή εκείνη που δίνουμε?
Μήπως η αγάπη για τον καθένα από εμάς, είναι "περισσότερο άγια" όταν εμείς αγαπάμε και είναι "λιγότερο άγια" όταν μόνο μας αγαπούν?
Μήπως τέλος, η αμοιβαιότητα στην έκφραση της αγάπης είναι που της αφαιρεί το φωτοστέφανο του αγίου αλλά την κάνει πραγματική και ανθρώπινη?
Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε ο ποιητής να πει την άποψή του ή έστω κάποιος ... "άλλος"!
Υ.Γ Είμαι καινούργια εξερευνήτρια του ενδιαφέροντος blog σου "άλλε" γι΄ αυτό και θα μου επιτρέψεις το παρόν σχόλιο με καθυστέρηση μίας εβδομάδας
Άναψε ένα κερί στην εικόνα
της γυναίκας που σ΄αγάπησε
Μη ξεχάσεις να την καθησυχάσεις
Στα ερωτήματά της
αν ποτέ την αγάπησες και εσύ
απέφυγε την απάντηση
Δήλωσε πως χρόνια τώρα
ένα αόρατο νήμα σε δένει μαζί της
και ποιος ξέρει
Ίσως κάποτε ένα μέλλον κοινό αποκτήσετε
Που και που θυμήσου την
και ανάμεσα στους μήνες και στα χρόνια
σχήματιζε τον αριθμό του κινητού της, που δεν αλλάζει,
για να ακούσει τη φωνή σου
Μη διστάσεις να της πεις -ανάμεσα στ΄άλλα-
τα καθημερινά, τα οικεία και τα ξένα πόσο αυτόφωτη και σημαντική είναι
Μη χάνεις καμμία επαφή, καμμία "επιρροή"
Συνέχισε στη λίστα των ονομάτων
Πήγαινε στην επόμενη
Βρες αυτό που αυτήν συγκινεί και πες της το
Εκτός από "συλλέκτης ονομάτων" γίνε συλλέκτης κορμιών, αναμνήσεων, συγκινήσεων, προσδοκιών
Άφηνε ανοιχτές τις πόρτες
που σε κολακεύουν,
ανοιχτούς τους δρόμους που ποτέ δε θα χρειαστεί να διαβείς
Δες πόσο γοητευτικός μπορείς να γίνεις
Επιβεβαίωσε τη δύναμή σου
όπως ο κυνηγός με το θήραμα
Ύστερα προχώρησε στη δική σου εικόνα
Ανανέωσε το κερί που κοντεύει να λιώσει
Η εικόνα σου πριν από όλες και από όλα σε αγάπησε
Άναψέ το για μία ακόμη φορά
και μετά
ε ξ ο μ ο λ ο γ ή σ ο υ τον έρωτά σου
στη γυναίκα που ε σ ύ αγάπησες...
...αν υπάρχει
Τα σχόλια της "σύγχρονης Σκάρλετ" και της "Θέας" σαν να φαίνεται ότι "αντιμετώπισαν" το ποίημα από τη γυναικεία θεώρηση... που μάλλον είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτή του ποιητή.
Πιο συγκεκριμένα η γυναίκα "εικόνα",που της ανάβεις το κερί ως άλλης σύγχρονης αγίας, η αιώνια γυναίκα "αντικείμενο του πόθου" για το αρσενικό, η γυναίκα που διπλώνει τα σεντόνια (επί το λαϊκότερον" η γυναίκα "νοικοκυρά" της καθημερινότητας δηλαδή) αλλά και η γυναίκα "απωθημένο" (ενός ανεκπλήρωτου έρωτα) είναι τόσες πολλές γιατί? Ο δημιουργός του ποήματος δε μπόρεσε να βρει μία γυναίκα που να εμπεριέχει τις χάρες και την προσωπικότητα άλλων δέκα ?
Να υποθέσω ότι το κερί που ανάβει σ΄αυτές τις εικόνες το ανάβει γιατί πάνω από όλα όλες αυτές οι γυναίκες τον κολάκευσαν με την αγάπη τους, αναπτέρωσαν το "εγώ του"?
Βάσια ο ποιητής μιλάει για αυτές "που τον αγάπησαν".
Προς τι το στιχάκι της Αλεξίου "τι γλυκό να σ΄αγαπούν και να σου το λένε?"
Ο ποιητής δεν είπε πως αγάπησε καμία από τις "εικόνες" μόνο πως συνέλεξε ονόματα...
Γιατί είναι τόσο γλυκό να θέλεις μόνο να σ' αγαπούν και συ να μη μπαίνεις καθόλου στο παιχνίδι της αγάπης?
"Άλλε" το μπλογκ σου εύστοχο στην πολιτική και κοινωνική θεματολογία αλλά η συγκεκριμένη επιλογή του ποήματος είναι αδύναμη.
Να υποθέσουμε ότι είσαι στα ερωτικόσυναισθηματικά είσαι λίγο ο εαυτούλης σου?
Περαστικά σου εύχομαι!
Νομιζω πως οι κυρίες που σχολιάζουν,γιατί για κυρίες πρόκειται απο όσα καταλαβαίνω, δεν κρινουν το ποίημα, αλλά τον Άλλο τον οποίο μάλλον γνωρίζουν. Απελευθερωθείτε κυρίες μου. Η ποίηση είναι ένας τρόπος. Ένας άλλος είναι να πάρε τε τον Άλλο τηλέφωνο και να του πείτε πόσο τον αγαπάτε. Απλό νομίζω και ωφέλιμο.
Άλλε μπράβο και για την ποίησή σου, και για την γοητεία που ασκείς στις κυρίες. Σε ζηλεύω αν και φοβάμαι το πάθος των γυναικών
αγία των αγίων ημέρα
όταν ο έρωτας φανερωθεί σβήνοντας όλα τα ονόματα
αγία των αγίων ημέρα
χωρίς σα΄ββανα και σεντόνια, μόνο με πόθο
να βρέχεις τα δέντρα και να ξεδιψάνε τα φύλλα στη βροχή σου
σβήνω ξανά και πάλι ξανά
το όνομά μου
το όνομά σου
απλά,
ξεκάθαρα,
στιλπνά,
ζητώ μόνο το χέρι σου, κι είναι μακρύς ο δρόμος.
Δημοσίευση σχολίου