"Ο Χρήστος έπαθε έμφραγμα. Είναι στην εντατική, δεν ξέρουν αν θα ζήσει". Τόσο εύκολα παθαίνουν οι άνθρωποι έμφραγμα. Και τόσο απλά κάποιος σε παίρνει τηλέφωνο για να τον ακούσεις να κλαίει. Να μοιράσει τον πόνο που νοιώθει ,δεξιά και αριστερά μήπως και μικρύνει
Ο Χρήστος είναι ξάδελφός μου. Δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις. Άλλες πόλεις, άλλες γενιές. Μας συνδέει όμως μια βαθειά εκτίμηση. Όταν ήμουν μικρος, ο Χρήστος ήταν για μένα το πρότυπο.Το παιδί που κατάφερε να ανατρέψει όλα τα φαινομενικά προδιαγεγραμμένα. Τον πατέρα του Χρήστου, τον εκτέλεσαν. Όχι οι εχθροί. Οι έλληνες. Ήταν ένας μεγάλος επαναστάτης, που δεν αντάλαξε τις ιδέες του ούτε με την προσφορά ζωής που του έκαναν την τελευταία στιγμή. Μερικά χρόνια πριν είχε μοιράσει τα τσιφλίκια στους ακτήμονες με το έτσι θέλω και βρέθηκε στην Ακροναυπλία. "Αν υπάρχει δεύτερη ζωή, ακόμη και εκεί θα παλεύω", ήταν οι τελευταίες του κουβέντες στο εκτελεστικό απόσπασμα (πόσο αφύσικο ακούγεται "εκτελεστικό απόσπασμα" κι όμως δεν πέρασαν τόσα πολλά χρόνια)
Ο γιος του ο Χρήστος,ήταν εφτά χρόνων. Επιβίωσε πουλώντας κουλούρια. Πέρασε πρώτος στο Πολυτεχνείο και έζησε μια ζωή όλο ανατροπές. Όχι πολιτικές. Στον τομέα αυτό η φύση του μαχητή Χρήστου ήταν φοβική.Οι άνθρωποι που εκστόμιζαν μεγάλες ιδέες φάνταζαν το ίδιο επικίνδυνοι με αυτούς που τις πολεμούσαν.
Σκληρός και ευαίσθητος ταυτόχρονα, με την υπόσχεση της κατανόησης που ήξερες πως την είχε έτοιμη. Αεικίνητος, έστηνε επιχειρήσεις, έβρισκε πατέντες, έψαχνε. Μόνο τη ζωή του δεν κατάφερε να στήσει όπως ήθελε. "Ξάδερφε η ζωή είναι απλή, γι αυτό παρουσιάζουμε δυσκολία να την κατανοήσουμε" έλεγε. Είχε δίκιο. Έχει δίκιο.
Ο Χρήστος έπαθε έμφραγμα σε αυτή τη γαμημένη απλή ζωή που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε.
Έπιασα το τηλέφωνο χωρίς να έχω πάρει την απόφαση. Τελικά έγραψα μήνυμα "Ο Χρήστος είναι στην εντατική, μπορείς να βοηθήσεις;"
Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως "είμαι σίγουρη πως είνα σε καλά χέρια. Ίσως αύριο"
Η ζωή είναι απλή. Μπορεί να γραφτεί με ένα έμφραγμα, ακόμη και με ένα ίσως. Ίσως αύριο... Ίσως αύριο να είναι αργά
11 σχόλια:
Ένα "ίσως" φταίει για όλα στην Πάτρα στην Αγκόλα...
Περαστικά.
Άλλε, εύχομαι καλή ανάρρωση.
Η ζωή, δυστυχώς, δεν κερδίζεται με δισταγμούς, ούτε με "μπορεί" και "ίσως".
Να είσαι καλά.
Καλό μήνα και καλή ανάρρωση στον ξάδερφό σου.
Γράφω για να μοιραστώ μαζί σου δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι τα δυσκολότερα πράγματα στην ζωή μας τα περνάμε μόνοι μας. Κια το δεύτερο, ότι σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, βλέπεις ποιοί είναι "Άνθρωποι" γύρω σου. Και αυτό είναιπολύ σημαντικό γιατί σε βοηθά να αναθεωρήσεις.
Μια γνωστή, νέα κοπέλα, έκανε καρκίνο στο στήθος. Τώρα είναι καλά. Τώρα έχει μάθει να χαίρετε τηνκάθε στιγμή της. Ξεσκαρτάρισε τους γύρω της. Μιλάει μόνο σε όποιους αξίζει να λες καλημέρα. Σε όποιους αξίζει να δίνεις το ενδιαφέρον και την αγάπη σου.
Καλημέρα Άλλε
Kalo mina ma pano apo ola kali anarosi.
@ Ανώνυμε
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις και συ, που λέει το άλλο τραγούδι
@ Βάσια
Η ζωή κερδίζεται αν θέλεις να κερδίσεις. Έχεις δίκιο. Σ ευχαριστώ πολύ
@ Κερμιτ
Η ζωή είναι συνεχής επίλυση δύσκολων καταστάσεων. Μπορεί να συμμετέχουν και άλλοι, αλλά είσαι μόνος. Το ξεκαθάρισμα το φέρνει ο χρόνος. όσοι είναι να μείνουν έξω, το κάνουν και αυτοί μόνοι τους. Ευχαριστώ
@ Γιουσουρούμ
Καλό μήνα και σε σένα.Σ ευχαριστώ
Εύχομαι ταχεία ανάρρωση στον ξάδερφό σου.
Δεν ξέρεις... Μάλλον θα κυλάει αίμα αγωνιστή στις φλέβες του.
Κι όχι μάλλον, ούτε ίσως.
Σίγουρα.
Καλησπέρες.
Ίσως και να μην χρειάζεται να ανησυχείς
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρω τι λένε συνήθως, αλλά νομίζω ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, να δεις....θα τα καταφέρει να το ξεπεράσει κι αυτό!
Εζησε από μικρός τόσο δύσκολα χρόνια, που σίγουρα θα έμαθε και πως να τα αντιμετωπίζει...
Καλό μήνα, όλα καλύτερα αύριο!
Δε ξέρω αν τα γονίδια της διαρκούς αγωνιστικότητας κληρονομούνται.
Θέλω να πιστεύω όμως ότι ο ξάδελφός σου θα τα καταφέρει.
...γιατί η ζωή δεν ήταν
δίκαιη μαζί του και του στέρησε τον πατέρα του με τον τρόπο που του τον στέρησε και έζησε από μικρό παιδί κουβαλώντας μία τέτοια απουσία
...γιατί μπροστά σε μία τέτοια μάχη θέλω να ελπίζω πως το γονίδιο του μαχητή θα αντισταθεί και θα κερδίσει τη μάχη ενάντια στον κουρασμένο και παραιτημένο άνθρωπο
...γιατί μίλησες γι' αυτόν όπως θα μιλούσα και εγώ για κάποιον που εκτιμώ, κατανοώ, πονώ, αγαπώ, νοιάζομαι
Τα καλύτερα εύχομαι!
Με ένα "ίσως" ξεμπερδεύεις από τα δύσκολα. Απλώς υποθέτω που μπορεί να πήγε το μήνυμα για να πάρεις τέτοια απάντηση. Μόνο όποιος δεν συγχωρεί μπορεί να απαντήσει έτσι. Τον εαυτό του και τους άλλους, άλλε.
Καλά μαντάτα να 'χεις...
Χρόνια πολλά, φίλε μου. Τι απέγινε ο ξάδελφός σου; Εύχομαι τα καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου