Σπίτι είναι ο Θωμάς. Πού να πάει;Είναι αρχές του μήνα και έχει 100 ευρώ. Βαριέται να πάει και ως το ΑΤΜ να κάνει μια αναληψούλα για να πεταχτεί στη Χαβάη. Αλλά Χαβάη βρε παιδί μου! Πάλι Χαβάη;
Σε καταλαβαίνω.Πώς είναι έτσι αυτή η ζωή! Να σηκώνεις τηλέφωνα, να κάνεις αναλήψεις, τα τρέχεις στην άκρη του κόσμου.Τςς τςς τςς...Καθημερινότητα,μουντή καθημερινότητα.
Να σε ρωτήσω ρε Θωμά.Δουλεύεις;Ναι εεε. Πόσα παίρνεις; 700 ευρώ ρε μεγάλε; Μπράβο,εξαιρετικό σε βρίσκω. Γι αυτό πας Χαβάη, Μπαχάμες,Πουκέ.Όταν επιστρέψεις Θωμά μου από τη Χαβάη, η Ελλάδα θα είναι αλλιώς δυστυχώς. Θα έχουν φύγει όλοι οι 700ευρίτες για Χαβάη.Κατάλαβες Θωμά; Όχι ε...Γι αυτό σε στέλνουν Χαβάη εσένα και την γκόμενα.
Έχουν πρηχτεί τα συκώτια μου με αυτό τον ύμνο της ενοχικής ανοησίας που ακούω παντού. Στα ραδιόφωνα, στις καφετέριες,στους δρόμους.Η ζωή είναι απλή και όταν λέμε ότι πρέπει να τη χαιρόμαστε εννοούμε να βάζουμε στόχους μακρόπνοης και μακρινής διασκέδασης.Και μόνο. Οι οποίοι θα ικανοποιηθούν δι αυτοματισμού. Κάτι σαν το αυτόματο μηχάνημα αναλήψεων.Κι αν το αυτόματο μηχάνημα δεν δίνει γιατί απλώς δεν έχετε, πάρτε ένα δάνειο ρε αδελφέ. Φυσικά από την Millenium Bank την οποία επίσης υμνεί η κυρία Πρωτοψάλτη.
Κάποτε η μαζική κουλτούρα του καπιταλισμού, προέτασε τον φιλελευθερισμό και το αμερικάνικο όνειρο. Όλοι μπορείτε να πιστεύετε πως θα πετύχετε, ενώ το σύστημα πλουτίζει.
Τώρα η μαζική κουλτούρα προτάσει την ανοησία. Αποβλακωθείτε, μην ανησυχείτε, παραθοδείτε στα χρυσά μας χέρια.Αφήστε τα όνειρα. Όνειρο είναι ότι διαθέτει την αβάσταχτη ελαφρότητα της ανοησίας.
Ο Θωμάς, ο κάθε Θωμάς αισθάνεται ένοχος που δεν μπορεί να κάνει όσα λέει το τραγούδι. Τι ένοχος, ούτε γκόμενα δεν θα έχει με τα μυαλά αυτά. Και δεν μπορεί να εξηγήσει ποιός φταίει. Άλλωστε τον έχουν μάθει να μην εξηγεί. Μόνο να καταναλώνει. Ο Θωμάς της Ελλάδας μπορεί να αγοράσει ταμπόν ενώ δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και μπορεί να πέσει να πεθάνει αν δεν πάει Χαβάη. Φταίει αυτός λοιπόν.
Ή θα χρεωθεί για να γίνει συμβατός με μια ζωή τηλεσπότ (στην millenium είπαμε) ή θα βουλιάξει στον βάλτο μιας τεχνητής υπαρξιακής θύελας (ποιός είμαι, γιατί δεν είμαι έτσι,εγώ φταίω, απέτυχα...)
Ευτυχώς υπάρχουν και οι άπιστοι Θωμάδες.Κάτι τύποι καχύποπτοι, υποψιασμένοι,που πίνουν ούζο, γλεντάνε με την γυναίκα τους και την καμαρώνουν (στη Μάνη ρε αδελφέ),τους κοιτάει στα μάτια κι αυτή (αηδία αυτά τα χαβανέζικα πουκάμισα) και περνούν μια χαρά. Πάνε μετά στη δουλειά και λένε "δεν είναι έτσι τα πράγματα, αφήστε τα παραμύθια". Κι όταν ακούσουν πως ο Καραμανλής κουράστηκε ή ο Γιωργάκης έπεσε από το ποδήλατο σκάνε και κανένα ανέκδοτο. Ξέρω πολλούς τέτοιους ευτυχώς. Που αν συναντήσουν πουθενά την Πρωτοψάλτη θα της πουν :"γιατί ρε γαμώτο"
---------------------------------------
11 σχόλια:
Φίλε μου άλλε έχεις πρόσκληση!
http://mpalos.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα
Γελαμε με τα χαλια μας...
Αλλε, είσαι σπίτι;
Γιατί προσπαθώ να γραψω ένα "γειά καλό μήνα" και κανω λάθος στη λεκτική επαλήθευση!
Μα τι τη θες κι εσύ;
:)
Άλλε, είμαι ακόμη θαυμάστρια της τραγουδίστριας που λέγεται Άλκηστις Πρωτοψάλτη.
Δεν θέλω, αρνούμαι, να ακούσω τις λαθεμένες τις νότες.
Πόσο μάλλον όταν προσανατολίζονται μακριά από την πραγματικότητα και ακόμη πιο μακρία από την προσωπικότητα.
Καλή εβδομάδα
:-)
Αυτοί οι άπιστοι Θωμάδες κρατάνε ακόμα την αξιοπρέπειά τους ανεπηρέαστοι από εξωτικά ζαρζαβατικά και τραπεζοφασιστικούς χαμαιλέοντες. Όλα στο πιάτο μάς προσφέρονται... αρκεί να μην απλώσεις το χέρι στο πηρούνι και με λίγο πείσμα και υπομονή να φυτέψεις τα δικά σου μαρουλάκια...έστω στο καυσαεριώδες μπαλκόνι σου.
Εγώ έχω να πω,ότι εάν το "Θωμά είσαι σπίτι" το τραγουδουσε μια δεύτερη φωνή, θα πέρναγε απαρατήρητο, γιατί΄δεν είναι τίποτε απολύτως..... Τώρα που το Λέει η Πρωτοψάλτη το κάνανε σουξέ!!!! Η οποία από οταν μπήκε στη Heaven τραγουδάει μπούρδες....
Ο ρέγκε ρυθος του πρωτότυπου είναι εθιστικός και αυτό είναι το κρυφό ατού του σουξε της Πρωτοψάλτη-παρέα με την εκφορά των κατά βάση ανόητων στίχων.
Το ζουμί ομως βρισκεται σ'αυτο που έγραψες
"Ή θα χρεωθεί για να γίνει συμβατός με μια ζωή τηλεσπότ (στην millenium είπαμε) ή θα βουλιάξει στον βάλτο μιας τεχνητής υπαρξιακής θύελας (ποιός είμαι, γιατί δεν είμαι έτσι,εγώ φταίω, απέτυχα...)"
Και αν σ'αυτη τη λούμπα πέφτουν εύκολα οι 30+,φαντάσου τι πρότυπα διαμορφώνουν τα 10 χρονα απ το διαφημιστκο καταιγισμό(τηλεοπτικο και έντυπο),και φαντάσου εκεί πόσο ανώμαλη θα είναι η προσγείωση στην οδυνηρη πραγματικοτητα της ανεργίας ή των 700 ευρω στην καλυτερη περίπτωση.
Χαρές που θα κανουν ψυχιατροι και πρεζέμποροι...
@ Μπάλε
σου απάντησα στο μπλογκ σου
@ Πρέζα
Γελάμε και σε λίγο θα κλαίμε
@ Νομάδα
Η επιθυμία σας διαταγή για να ταξιδεύεται με τα καραβάνια των απόψεών σας χωρίς κόπο
@ Βάσσια
και εγώ το ίδιο. Δυστυχώς οι πολλές εκτροπές από την εικόνα της προσωπικότητας, γίνονται μια νέα εικόνα της προσωπικότητας
@ Γκρέμι μυτιληνιό
Κάποιος πρέπει να υπάρχει για να πιστοποιήσει την ανάσταση και αν μπορεί να την κάνει κιόλας
@ Κέρμιτ
Συμφωνώ. Είναι ο ρυθμός και η Πρωτοψάλτη που κάνουν την χαζομαρούλα τραγούδι. Κυκλοφορούν χιλιάδες στίχοι όμορφοι ακόμη και από πολύ γνωστούς στιχουργούς. Γιατί επιλέγουν της λαλαλιάδες; Γιατί άραγε;
@Σκουέαρ
Ψυχίατροι και πρεζέμποροι κάνουν ήδη χρυσές δουλειές. Κατασκευάζονται κάθε μέρα αδύναμα παιδάκια, ταισμένα με ανοησία. Και μετά τα αναλαμβάνουν οι δουλέμποροι
"Για το μια μέρα χαράς" -διαφήμιση για την εν λόγω τράπεζα είχα υποθέσει (καλοπροαίρετη γαρ) πως μάλλον δεν είχε χρήματα η Άλκηστη να πληρώσει τη δόση και η τράπεζα της έκανε την "ευκολία": "Τραγούδησε για εμάς κι εμείς δε θα σου πάρουμε το σπίτι"
"Για το Θωμά είσαι σπίτι" σκέφτηκα ότι μετά από τόσα ωραία τραγούδια που έχει πει με την εξαιρετική φωνή της, ίσως έχει το δικαίωμα να πει και μία ανοησία.
Έλα ντε όμως που δείχνει σαν να πιστεύει στην ανοησία αυτή και να χαίρεται με το "οικογενειακό κλίμα" της Ηeaven, οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να της "θυμώσω", όπως θυμώνεις με κάποιον που αγαπάς πολύ και σε έχει απογοητεύσει, ελπίζοντας πως θα ξαναθυμηθεί τον παλιό του εαυτό ή τουλάχιστον αυτόν τον εαυτό που "εσύ" έβρισκες καλό!
Υ.Γ. Τι ωραία που δεν έχεις λεκτική επαλήθευση. Απλοποιείσαι;
Μήπως την είχατε υπερεκτιμήσει, βρε παιδιά; Κι αυτή και η παρέα της τυχάρπαστοι ήταν πάνω σε μια "πίστα από φώσφορο" και όταν πήγαιναν για ύπνο κυνηγούσαν "το κομμένο ντεπόν στα σεντόνια"!
Οι στίχοι παρμένοι από λεξικό με ομοιοκαταληξίες και οι λαρυγγισμοί της Άλκηστης σκότωναν και την καλύτερη μελωδία.
Ο σοβαρός καλλιτέχνης δεν αυτοεξευτελίζεται, μάγκες. Αν δεν βρίσκει τραγούδια, πάει σπίτι του. Το αυτό ισχύει και για τον Νταλάρα, που μια ανάσα πριν από τα 60 βυθίζεται στη γελοιοποίηση!
Το έχουμε ξαναδεί το έργο, πάμε να φύγουμε (όχι για Χαβάη).
Δημοσίευση σχολίου