Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ


Πέρασα μετά από χρόνια. Δεν ξέρω γιατί αλλά πέρασα. Το μπαλκονάκι μικρό. Τα δέντρα μεγάλωσαν μετά από τόσα χρόνια. Έξω από το αριστερό παράθυρο, ένα μικρό τραπεζάκι. Ίσα να χωράει έναν καφέ, ένα τασάκι και ψιλολόγια. Καθόταν στην καρέκλα ακουμπώντας τα πόδια στα κάγκελα. Δεν θα ήταν πάνω από τριάντα. Σε λίγο βγήκε και αυτή. Νέα, όμορφη, με τον αέρα του έρωτα. Άφησε ένα φλυτζάνι με καφέ στο τραπεζάκι και πέρασε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του. Αυτός την κοίταξε και της έπιασε το χέρι.Γέλασαν και οι δυό χωρίς λόγο. Άναψε ένα τσιγάρο και της το έδωσε. Το πήρε προσεκτικά στα δάχτυλα και τον φίλησε.

Έμεινα να τους κοιτάω για ώρα. Μπήκα στον πειρασμό να τους φωνάξω. "Ε εσείς. Απ τα παράθυρά σας έχω δει τον κόσμο. Στην μεγάλη κουζίνα με το πρωινό φως, η μυρωδιά του καφέ μου έχει ποτίσει τους τοίχους σας. Στην κρεββατοκάμαρά σας, ξέρω όλα τα σημάδια στο ταβάνι. Και τα πατώματά σας είναι χαραγμένα απ την αγωνία μου.Το σπίτι σας ήταν το σπίτι μου"

Δώδεκα χρόνια πριν. Μόλις είχα χωρίσει. Στη Λόρδου Βύρωνος, σε ένα δυαράκι έριξα πρόχειρα ένα στρώμα στο πάτωμα και δυό καρέκλες στο άλλο δωμάτιο. Άδειο σπίτι. Γέμισε γρήγορα με φόβους, με ανομολόγητες ενοχές. Τα παιδιά πρώτα και κύρια. Το μέλλον. Θα αντέξω; Θα άντεχα ό,τι και αν συνέβαινε γιατί υπήρχε αυτή. Υπήρχε ο έρωτας που μόλις είχα συστηθεί μαζί του. Με ανέτρεπε, με όριζε, με έκανε δυνατό, ευτυχισμένο.

Άντεξα. Σκόρπισα μέσα μου και ξαναγεννήθηκα. Έφτιαξα ένα σκληρό κέλυφος για να προστατεύω αυτά τα μικρά ευαίσθητα κομμάτια μέσα μου. Με προστάτευε αλλά με έκρυβε κιόλας.

Άντεξα. Ίσως έκανα λάθος. Μπορεί οι άνθρωποι να μην πρέπει να αντέχουν πάντα. Να σπάνε. Να ραγίζουν για να μπαίνει μέσα τους και αυτό που δεν γνωρίζουν.

Λέω να ξαναπεράσω απ τη Λόρδου Βύρωνος και αυτή τη φορά θα φωνάξω "ε εσείς, αν δεν αντέξετε δεν πειράζει"

37 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Skouliki είπε...

η ζωη σε ξεγελαει καμια φορα

γ.κ. είπε...

μου άρεσε ο τρόπος αυτής της αφήγησης

αν ήταν ανάγκη να τον ονομάσω κάπως θα τον έλεγα "μεστά ανάλαφρο" αλλά σημασία δεν έχουν τα επίθετα!

καλό βράδυ

ΑΝΑΣΑ είπε...

Τί ψυχούλα έχεις εσύ?!

mamma είπε...

Δεν βρίσκω τι να σου γράψω, πως να σου δώσω να καταλάβεις πόσο συγκινήθηκα, πόσα θυμήθηκα.

Μακάρι να είχα ραγίσει... θα είχα γλυτώσει το σπάσιμο. Βέβαια και το σπάσιμο είχε να προσφέρει και μάλιστα πολλά. Δεν παύει όμως να μένει μια πικρή γεύση.

Πάντως και να το φωνάξεις ποιός θα σε ακούσει; Ποιός φοβήθηκε αυτό που δεν υποψιάζεται;

pandora's box είπε...

"αν δεν αντεξετε δεν πειράζει...."
Ένας κόμπος στο λαιμό που δεν λέει να φύγει...δάκρυα με έπνιξαν, μία γλυκιά πίκρα κατέκλησε την ψυχή μου αλλά ο δυναμισμός σαν άλλοσ πολεμιστής την έπνιξε με μανία και τώρα με την ευχαρίστηση του νικητή με συντροφεύει...

Αν δεν αντέξεις δεν πειράζει... μία ακομα χαρακιά στο πάτωμα!

Καλό σου βράδυ άλλε...

Locus Publicus είπε...

Τέλειο άλλε, τέλειο. Τα λέει όλα, κι΄όσα λείπουν τα υποννοεί. Με άγγιξες πολύ. Καλή σου εβδομάδα.

Unknown είπε...

ποιος φοβήθηκε αυτό που δεν υποψιάστηκε;
τι φοβερό, αυτό στο σχόλιο!
χτες ήταν η πρώτη μου έξοδος μετά τις 28 μάρτη, σε τόπο που δεν είναι νοσοκομείο (μου κόστισε ένα ακόμη πέσιμο βέβαια, αλλά άξιζε). με μια φίλη. περάσαμε μπροστά. ήταν κλειστά τα παράθυρα, το διαμέρισμα το είχε πάρει μια εταιρεία...
όμως η γεύση ήταν αυτή που περιγράφεις.
θυμάμαι κι εγώ το πρώτο διαμέρισμα όπου έζησα τα λίγα ευτυχισμένα κομμάτια της ζωής μου. από όλα τα δωμάτια πιο πολύ θυμάμαι την κουζίνα...
το μεγάλο παράθυρο που έβλεπε σ'έναν τεράστιο χώρο χωρίς ωραία θέα, αλλά με φως...
θυμάμαι τις ερημωμένες στιγμές, που είχαν όμως τη γαλήνη μιας όμορφης ζωής. με θυμάμαι να ετοιμάζω αποδεκτά πράγματα, αποδεκτά φαγητά, αποδεκτά λόγια.
θυμάμαι και τον εικοσάχρονο γιο μου μωρό τότε, να με ακούει χαμογελώντας, να σταματά το φαγητό του για να χαμογελάσει στα λόγια μου...
το φως που δεν ήταν ούτε ηλεκτρικό ούτε ήλιος, αλλά, φως, κοινό, ανθρώπινο, όχι πολύ ζωηρό, μα τόσο όμορφο, δε μου έλεγε τότε τίποτε για το τί με περίμενε στη συνέχεια.
κι ούτε ξέρω ακόμη αν αξίζει τίποτα οποιαδήποτε σκέψη για το μέλλον...
την καλημέρα μου
και μια ευχή για σημερνή γλυκιά ευτυχία. σαν ένα γλυκό του κουταλιού, που να φτάνει για την κάθε μέρα σου άλλε...

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω έλλε πως έτσι εξηγούνται άλλα.Καλή σου μέρα, και περιμένω την απογείωσή σου με κάποιο ποίημα.Αργείς

Meropi είπε...

Άλλε μου,
έχω μια αδιάκριτη ερώτηση και φυσικά μόνο αν θέλεις θα μου απαντήσεις. Είσαι ακόμα δυνατός κι ευτυχισμένος;; Ή ο νέος έρωτας ξέφτισε κι αυτός σαν τον παλιό;;;
Τώρα για το σπίτι. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ένιωσα εγώ όταν πήγα στο πατρικό μου σπίτι στην Κερύνεια, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια ξεριζωμού. Ανείπωτα αισθήματα. Ίσως μια μέρα να ανεβάσω ένα ποστ προσπαθώντας να τα περιγράψω.
Καλό σου απόγευμα.

Βάσσια είπε...

"Άντεξα. Ίσως έκανα λάθος. Μπορεί οι άνθρωποι να μην πρέπει να αντέχουν πάντα. Να σπάνε. Να ραγίζουν για να μπαίνει μέσα τους και αυτό που δεν γνωρίζουν".

Δεν ξέρω αν θα περιέγραφα καλύτερα την ανθρώπινη αντοχή....

Ούτε και γνωρίζουμε πόσο τεράστια είναι.

Ίσως τελικά να είναι αυτό που λες- να σπάμε- να αναγεννιόμαστε από τη στάχτη.

(με συγκίνησες)

Καλή εβδομάδα

Βάσκες είπε...

Πολύ όμορφο και συγκινητικό άλλε.

Να'σαι καλά.

gremiii είπε...

"σκόρπισα μέσα μου και ξαναγεννήθηκα".
Ξέρεις πόσο "τυχερός" είσαι για αυτό το δεύτερο ρήμα;
Να 'σαι καλά.

Ο άλλος είπε...

@ Σκουλήκι
φταίμε και εμείς που της παίζουμε κρυφτό.Που τη βάζουμε να δίνει εξετάσεις,που την ξεγελάμε

@Ψουξ
Ανάλαφρα και ολιγόλογα μεστός.Σε ευχαριστώ

Ο άλλος είπε...

@ Ανάσα
μια ανάσα τα λόγια σου.Ψυχή που κάτι της λείπει

@mamma
Ποιός φοβήθηκε αυτό που δεν υποψιάζεται.Κανένας.Κι αυτό το τρομερό συμπέρασμά σου ίσως είναι η σανίδα μου

Ο άλλος είπε...

@ Μικρή Πανδώρα
Οι χαρακιές κάποιες φορές αξίζουν πιο πολύ από το βερνίκι.Και στα πατώματα και στους ανθρώπους.Μόνο που οι άνθρωποι γίνονται τραχείς.Και εκεί χρειάζονται οι άλλοι άνθρωποι

Ο άλλος είπε...

@ Locus φίλε μου σε ευχαριστώ. Καλή εβδομάδα.Διάβασα το ποστ με τον Τσάβες και θα σχολιάσω

Ο άλλος είπε...

@ Abttha
Τα διαμερίσματα τα παίρνουν οι εταιρείες και εμάς ο διάολος.Μου αρέσει που έπιασες την αίσθηση αυτού που εννοόύσα. Το σπίτι για το οποίο μιλάω στέγασε αυτό που πήρα απόφαση να γίνω. Ήταν όμορφο.Μακρινό αλλά έντονο. Αν σου πως πως μου λείπει...

@ Ένστικτο
μάλλον δεν θα περιμένεις πολύ

Ο άλλος είπε...

@ Μερόπη
Δυνατός είμαι και ζω φυσικότατα ερωτευμένος όπως λέει και ο Χικμέτ.Αλλά...

@ Βάσσια
Καλό είναι Βάσσια μου να γονατίζουμε καμιά φορά. Να λέμε δεν μπορώ. Να το μαθαίνουν και οι άλλοι πως δεν μπορούμε. Πως πρέπει να μπορέσουν αυτοί. Ή και κανένας

Ο άλλος είπε...

@ Βάσκες
το έγραφα με μεγάλη συγκίνηση και νοσταλγία

@ Γκρέμι
ξαναγεννήθηκα με τρόπο που δηλώνει την τύχη μου. Αλλά έχω και άλλες ευκαιρίες.Λες να είμαι τυχερός;

Niemandsrose είπε...

Πολύ δυνατό κείμενο...

roula karamitrou είπε...

Αληθινό, άλλε, ανθρώπινο το κείμενο.
Να σαικαλά

Ο άλλος είπε...

@ Niemandrose
Ίσως φταίνε τα συναισθήματα.Σ ευχαριστώ

@ Ρούλα
Ναι είναι αληθινό.Αυτό.Αληθινό

mtryfo είπε...

πόσες ανατροπές έχει αυτή η ζωή και πόσες μπορούμε να αντέξουμε...
άλλοι λένε όλες...εγώ λέω όχι...απλώς ο χρόνος βοηθάει να τις θυμόμαστε με λιγότερο πόνο, αλλά οχι να τις ξεχνάμε....

όμορφα όμως που τις διηγείσαι!!!

gremiii είπε...

η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς...λένε

Nomad είπε...

Πετυχες να αποδώσεις πρωτότυπα κάτι που σχεδόν όλοι έχουμε νοιώσει. Πολύ καλό.

:)

wert01gf είπε...

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση μου βγήκε ένα "Ουφ!" και ήταν τόσο ωραίο. Την καλησπέρα μου.

vasikos metoxos είπε...

Μεγαλώνουμε και απέχουμε? Όχι, απλά ότι αγαπήσαμε τα γουστάρουν σήμερα κάποιοι άλλοι.

Κούκος είπε...

"Άντεξα. Ίσως έκανα λάθος"
Δεν βαριέσαι! Ακολούθησες τη μια εκδοχή. Την άλλη ενδοχομένως θα την ακολουθήσει ο άλλος. Ο οποίος επίσης θα αναρωτιέται τι θα γινόταν αν άντεχε. Και η ζωή συνεχίζεται...

Ο άλλος είπε...

@ tryfo
Όσες ανατροπές και αν έχει είναι η ζωή μας.

@ Γκρέμι
εγώ το ξέρω αυτό, η τύχη το ξέρει;

@ Νομάδα
Είδες πόσο κοινές είναι οι ιστορίες των ανθρώπων;

Ο άλλος είπε...

@ Wert
Καλώς ήρθες.Αν δεν υπήρχαν και τα ουφ...

@ Βασικέ
σημασία έχει ότι μπορούμε να αγαπάμε. Λίγο είναι;

@ Κούκε
Μόλις ήρθα από το μπλογκ σου. Υπάρχει πάντα η άλλη εκδοχή που θα είναι η βασανιστική πλευρά μας. Η ωραιοποιημένη μας υπόθεση που μπορεί να ήταν η λύση. Το κακό με την ωριμότητα είναι πως δεν την ανατιλαμβάνεσαι παρά μόνο αν την αποκτήσεις

vasikos metoxos είπε...

Καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Στην Κρήτη λένε:

Στα μέρη που αγαπάς να μην πολυπάς,
κι αν πολυπάς να μην πολυκάτσεις,
κι αν πολυκάτσεις να μην πολυμιλείς,
και αν πολυμιλείς να ξεύρεις ίντα λες.

Ανώνυμος είπε...

Vasike metoxe
πες τα χρυσόστομε!!! Δεν είμαι από τα μέρη σου... να συμπληρώσω όμως;

Κι αν δεν ξεύρεις ίντα λες
σκασε και κολύμπα κι ασε τις μαγκιές...

Ανώνυμος είπε...

"να σπάνε..να ραγίζουν" ναι.. μόνο που οι ραγισματιές είναι απρόβλεπτες.. κάποτε δεν σταματούν
αν δεν καταφέρουν να σε κάνουν θρύψαλα..
Ομορφη απο καρδιάς γραφή..:):)
καλό βράδυ:)

Ο άλλος είπε...

@ Βασικέ
Σοφοί στην Κρήτη.Ξέρουν οι άνθρωποι


@ Ανώνυμε
αυτό ισχύει για όλους.Το κακό είναι πως μερικοί νομίζουν πως ξερουν μπάνιο. Αμ δε...Ξέρεις μπάνιο ανώνυμε;

@Σταγόνα

συμβαίνει και αυτό.Δεν μπορούμε να ζούμε με τους φόβους ομως

Λου είπε...

Με συγκινησες, Αλλε μου. Ο δε επιλογος λαμπρος....
- Λέω να ξαναπεράσω απ τη Λόρδου Βύρωνος και αυτή τη φορά θα φωνάξω "ε εσείς, αν δεν αντέξετε δεν πειράζει" -
Εχω αισθανθει μια παρομοια γλυκεια μελαγχολια....οταν οι δρομοι με βγαζουν Πατησιων και Παραμυθιου γωνια...εκει που στεγασα τα ονειρα....και τις τρελες της πρωτης νιοτης μου....καταγραφοντας την μνημη της ασημαντοτητας μου!!!

fpboy είπε...

Πολύ όμορφο ποστ.
Όλα έιναι η αγάπη.