Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ


Η στιγμή. Αυτή η στιγμή που σε τσιμπά σαν το κεντρί της μέλισσας. Και ξυπνάς. Σήκωσε το φλυτζάνι με τον καφέ και ήπιε. Πόσα χρόνια είχε να πιεί έτσι καφέ. Να τον μυρίσει. Γέλασε. Κάπου στην άκρη των χειλιών υπήρχαν δυό σταγόνες καφέ. Τις έγλειψε με απόλαυση. Η στιγμή. Που μυρίζεις, που νοιώθεις, που επανέρχεσαι. Που είσαι έτοιμος.

Πού είχε χαθεί; Γιατί είχε χαθεί; Λάτρευε το μυαλό του. Το εμπιστευόταν. Γιατί τον πρόδωσε; Ή μήπως το πρόδωσε αυτός;

Γιατί δέχθηκε να ανταλλάξει την πνευματικότητά του με έναν ανούσιο πόλεμο για το τίποτα; Γιατί αντικατέστησε τον προβληματισμό του με το πρόβλημα; Γιατί δεν το πέταξε από πάνω του; Κουράστηκε. Η μάχη για το αυτονόητο.Παραδόθηκε, γι αυτό. Γδαρμένος από τη βία του μικρού που παράγουν οι μικροί.

Γέλασε ξανά. Τι είναι οι άνθρωποι; Και πόσα δεν είναι;

Πέρασαν 11 χρόνια. Άλλαξε. Ήταν ένα παιδαρέλι που πίστευε πως μπορεί να τα καταφέρει όλα. Και έγινε ένας σαραντάρης που αναρωτιέται τι κατάφερε. Τι κατάφερε;

Πέρασε τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του. Αυτάρεσκα. Στους κροτάφους έχει λίγες γκρίζες τρίχες. Νάρκισσε...

Τη θυμήθηκε ξαφνικά να τον ρωτά: "έτσι λοιπόν είμαι εγώ, αυτό που περιγράφεις;" Ο καθένας είναι αυτό που επιλέγει. Κι όταν περπατά δίπλα σου, κι όταν ξεμακρύνει.

Την έσβησε. Την έκλεισε σαν την τηλεόραση. Από σεβασμό περισσότερο. Για να μην την δει να καταρρέει. Ξέρει πως θα καταρρεύσει, όπως ακριβώς ήξερε όσα τις είχε πει. Μόλις ο θυμός της σβήσει, μόλις οι δικαιολογίες και τα άλλοθί της τελειώσουν θα καταρρεύσει. Μέσα στην εικονική της πραγματικότητα.

Την έσβησε για να μην το ζήσει. Να μην την δει να γίνεται δυστυχισμένη μέσα στην αναζήτηση μιας αόριστης ευτυχίας. Να μην τη δει να ξεπέφτει. Να αλλάζει τσάντες, ρολόγια και μετά άντρες ψάχνοντας αυτό που δεν μπορεί να βρει. Να μην τη βλέπει να τσακίζεται πάνω στις δικαιολογίες. Να πέφτει απ τα σύννεφα που έφτιαξε για να κρύβει την αλήθεια.

Την έσβησε. Για να έχει μια εικόνα για το μακρινό μέλλον. Απείραχτη.

Χάιδεψε το μάγουλό του. Φρεσκοξυρισμένο. Έντεκα χρόνια ξυριζόταν , πόζαρε στον καθρέφτη και σαν να έβλεπε αυτή μονολογούσε "γειά σου όμορφη, σ αγαπώ".

Γέλασε. Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον καθρέφτη μέσα του. Πήρε ύφος, έγλειψε τα χείλια του και μονολόγησε :

"Γειά σου όμορφε. Σ αγαπώ.Επιτέλους σ αγαπώ"

19 σχόλια:

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

«Γέλασε. Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον καθρέφτη μέσα του. Πήρε ύφος, έγλειψε τα χείλια του και μονολόγησε :

"Γειά σου όμορφε. Σ αγαπώ.Επιτέλους σ αγαπώ"»

Καιρός ήταν...!

Spy είπε...

Δεν σε ξέρω για να σου πω άν ήταν καιρός ή όχι, αλλά το κείμενο είναι πάρα πολύ ωραίο.
Σα να διάβαζα μια παλιά δικιά μου ιστορία, υπομονετικά ξεχασμένη και...

Άστο, πάω στον καθρέφτη...

Μιμης Ζερβος είπε...

νιώθεις πιο κοντά από ποτε στη ιθάκη σου..η έτσι μου φαίνεται..
αυτες οι αναλλοίωτες νεανικες φιγούρες είναι η βαση της νοσταλγίας..ή όχι?

squarelogic είπε...

1.Τελικά,η αποδοχή του εαυτού,η αφιξη στην αυτογνωσία,έρχεται στα 40...
Αν η τύχη βοηθήσει,η καλύτερη ηλικία στη ζωή ενος άνδρα...

2.Γενναίος όποιος εγκαταλείπει ενα παρόν με το οποίο είναι δεμένος επειδή προβλέπει οτι θα ξεφτίσει στο μέλλον.Γενναίος ή απερίσκεπτα ρισκαδόρος?Το Μελλον αποφασίζει...

sergios είπε...

Πολύ όμορφο, πολύ μελαγχολικό...

Συγχαρητήρια!

Ο άλλος είπε...

@ Τέρας
Καιρός ήταν,ναι.Και πού να ξερες, πως ήταν αρκετές δυό στιγμές για να γίνει.Οι άνθρωποι αποκαλύπτονται σε δυό στιγμές.Καταλαβαίνεις αυτό που αρνείσαι. Ευτυχώς...

Ο άλλος είπε...

@ Spy
Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες.Φτιαγμένες με υλικά ψυχής. Καλά και σκάρτα. Κοίτα τον καθρέφτη όσο συχνά χρειάζεσαι

Ο άλλος είπε...

@ Μίμη
Δεν ξέρω αν είμαι κοντά στην Ιθάκη. Ταξιδεύω πάντως. Το ταξίδι έχει σημασία. Και οι σπουδαίοι άνθρωποι που συναντάς σε αυτό

Ο άλλος είπε...

@ Square
Η αυτογνωσία έρχεται κάποια στιγμή για όλους. Άν μπορέσεις και δεις τι συμβαίνει προχωράς. Αν όχι η αυτογνωσία σου θα είναι μια κρυμμένη πληγή. Θα είσαι άλλος και θα πηγαίνεις αλλού. Γύρω στα 40 πάντως κάτι γίνεται. Αυτογνωσία ή κρίση. Πέταγμα ή σύρσιμο

Ο άλλος είπε...

@ Σέργιο

Σε ευχαριστώ φίλε μου.Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Βρήκε τον εαυτό του ο ποιητής και είναι έτοιμος να τον χάσει στο όνειρο; Ή μήπως θα κάψει τα πάντα με τη φλόγα του; Και αυτό το αντίο σου ,ο επίλογος μήπως δεν είναι τέλος αλλά θυμός΄;

mamma είπε...

"Η μάχη για το αυτονόητο"!
Η πιο κουραστική μάχη.
Welcome back:))

Sidepap21 είπε...

Είναι καλά, κάπου - κάπου
να κάνουμε μια στάση ...
Και να κοιτάμε πίσω & γύρω & μέσα μας ...
Κι ύστερα βουρ και πάλι μπροστά !!!
Την καλησπέρα μου ...

Ο άλλος είπε...

@ Από ένστικτο
Τον βρήκε τον εαυτό του ο άλλος και λέει να τον κρατήσει.Με τη φλόγα λέω να μην κάψω τίποτα. Θα μου αρκεί να την έχω. Όσο για τον επίλογο δεν τον έγραψα εγώ. Η ζωή τον έγραψε με εκείνη την αποφασιστικότητα σαν την μάνα του παιδιού που το σκουντάει το πρωί και του λέει ξύπνα πρέπει να πας σχολείο. Κάπως έτσι ξύπνησα. Θυμός δεν υπάρχει κανένας. Ηρεμία μόνο. Μια μεγάλη ήρεμη δύναμη. Οπλισμένη

Ο άλλος είπε...

@ Μάμμα
Καλώς σας βρήκα πάλι.Με ζεστή ψυχή και κρύο μυαλό. Τέρμα οι μάχες του αυτονόητου. Όποιος μπορεί να καταλάβει,ίσως μπορεί και να συμπορεύεται. Η βλακεία δεν ήταν ποτέ προτέρημά μου. Η ευπιστία ίσως

Ο άλλος είπε...

@ Side 21
Είναι καλό να κάνουμε στάση για να παίρνουμε μια ανάσα φίλε μου. Γι αυτό κυρίως. Κουράστηκα να βλέπω και πίσω και γύρω και μέσα μου. Η ζωή είναι παντού και αν αυτό που είσαι το έχεις δομήσει, το έχεις να πατά στη γη ακόμη και αν βλέπει ψηλά, τότε δεν κινδυνεύεις

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αν τον βρήκε τον εαυτό του, ας πάψει να είναι "άλλος"!

Ανώνυμος είπε...

την έσβησε.. αυτό το delete ετσι οπως το περιγράφεις άλλε μου, μεγάλη γενναιότητα κρύβει..
πολύ όμορφο κείμενο!!!
καλη σου μέρα όμορφε.. και.. πάντα τέτοια να λες στον καθρέφτη σου.. και να είσαι σίγουρος ότι σε ακούει..

fish eye είπε...

εσυ την εσβησες..
αλλος προσπαθει,για μηνες για χρονια,την θελει..
θαλελε σα μαγνητης να την τραβηξει ολοδικη του διπλα του..για παντα..
και μετα ξανααφηνεται..
και μετα ξαναθελει..

πως ονομαζεται αυτο;

μ αρεσει οπως γραφεις
χαιρομαι που σε ανακαλυψα..