Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ



Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους. Απ αυτούς που έχουν δει το θαύμα. Ναι. Έχω δει τον Ηλία να βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα και να χαράζει πάνω του , κρυφά, σεμνά, το στίγμα. Σαν να παίζει πιάνο με τα πλήκτρα της ψυχής. Πρώτα της δικής του.
Έχω δει τον Μάνο να κάνει το ίδιο, σε μια χαρτοπετσέτα. Κι ύστερα να την διπλώνει και να την βάζει στην τσέπη. Σφιχτά. Μην φύγουν οι λέξεις. Μην δεν προλάβουν να γίνουν στίχοι.
Ο Ηλίας έφυγε.
Τι κάνει κανείς, όταν φεύγουν οι ποιητές;Επικήδειους; Τι κάνεις όταν πρέπει να βγάλεις δυο λέξεις και να τις βάλεις δίπλα στις δικές τους που κάποτε έκαναν ρίμα με την ψυχή σου και ομοιοκαταληξία με τον πόνο σου; Τι κάνεις;
Ο Ηλίας έφυγε. Την μορφή του την ξέρουν ελάχιστοι. Δεν βγήκε στις τηλεοράσεις. Δεν έγραψε τραγούδια για τις κυρίες με τα ψηλά πόδια που αστράφτουν όσο και οι χρυσοί δίσκοι τους.
Το τραγούδι του "ήθελα να μαι εισιτήριο" μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής του το επέστρεψε ως ακατάλληλο . Ένα απ τα πιο ερωτικά τραγούδια. Σημείο των καιρών κι αυτό.Από τύχη βγήκε. Ή μάλλον εξαιτίας του Θαλασσινού. Είναι πραγματικά παράξενη εποχή να βρει το δίκιο του ένας στίχος. Και οι ποιητές πεθαίνουν. Τι κάνεις όταν πεθαίνουν οι ποιητές; Κλαις; Ή λες θέλω να τραγουδήσω κάτι.

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λες: θέλω να τραγουδήσω -το ίδιο θα έλεγαν κι οι ίδιοι.. Κι είναι σίγουρο ότι δεν λησμονιούνται, όσα χρόνια κι αν περάσου, όσο μιλάμε γι' αυτούς, όσο πονάμε, γελάμε, κλαίμε, ερωτευόμαστε με τα λόγια τους..

(Είσαι τυχερός -εγώ, μόνο από τα τραγούδια τον γνώρισα. Μα του χρωστώ το αντίο -το Καλαντάρι του, -κι όχι μόνο- το έχω λατρέψει...)

. είπε...

"Ό,τι αγάπησα πίσω τ' άφησα,
σαν πουλί σε μαύρη πέτρα το ζωγράφισα,
να το δεις εσύ, λίγο να σταθείς,
κι αν με θυμηθείς,
μη μου λυπηθείς."

ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ !

Ο άλλος είπε...

@ Νατασσάκι
Εννοώ τον Μάνο Ελευθερίου και όχι τον Λοίζο με το Μάνος. Ευτυχώς ο Ελευθερίου ζει και βασιλεύει ευτυχώς και στην ποίηση και στη λογοτεχνία

Ο άλλος είπε...

@ Ανασαιμιά
Ευχαριστώ για το τραγούδι. Σκεφτόμουν να το αναρτήσω. Το έκανες εσύ

. είπε...

Παρέλειψα να γράψω στο σχόλιο που άφησα πριν ότι οι στίχοι που αναφέρω είναι από το τραγούδι του Ηλία Κατσούλη "'Οτι αγάπησα πολύ" σε μουσική και ερμηνεία Παντελή Θαλασσινού.

Καλό βράδυ :)

αθεόφοβος είπε...

Το τραγούδι αυτό το άκουσα φέτος για πρώτη φορά από τον Θαλασσινό στην Πάρο και είχα την απορία ποιός είχε γράψει τους στίχους γιατί δεν έμοιαζαν με κάποιου από τους γνωστούς μου στιχουργούς.

Ανώνυμος είπε...

"Τους προβολείς στήσε
άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει
η δράση να κυλάει, να κατακλύζεται στη δίνη
η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη μα σαν φακός να μεγεθύνει"

(Βλαντιμίρ Μαγιακόφκσι)


...ρωτάς τι κάνουμε όταν ένας ποιητής "φεύγει";

Εξαρτάται απαντώ...

Αν με την τέχνη του έστησε τους "προβολείς του" και είδε πίσω από τα επιφαινόμενα, εξήγησε, ονειρεύτηκε, εντρύφησε στα μύχια της ψυχής του, κυριεύθηκε από την αγωνία της αναζήτησης, μας αποκάλυψε και μας πήγε σε κόσμους που εμείς από φόβο δεν τολμήσαμε να πάμε, μας έκανε να "δούμε" όχι μόνο ποιοι είμαστε αλλά μας παρακίνησε να "δούμε" και τι θέλουμε να γίνουμε,
τότε, λέω τότε ίσως δεν αρκεί μόνο να τραγουδήσουμε, αλλά ίσως χρειάζεται και να κλάψουμε.
Τέτοιοι ποιητές εξάλλου δεν γεννιούνται κάθε μέρα.

Υ.Γ. Οι ποιητές ελπίζω ότι ποτέ δε θα χρειάζονταν να "δημιουργήσουν" τον έρωτα για να τους εμπνεύσει στη συγγραφή τους. Να τον νιώθουν μόνο θα ήταν αρκετό. Εξάλλου αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από τη δική τους θέληση και "προσπάθεια" και εμπνέει ανθρώπους και ανθρώπους χρόνια τώρα.
Ο έρωτας δεν είναι ποτέ απατεώνας και ούτε μας ξεγελά.
Οι άνθρωποι πάλι πολλές φορές.
Ίσως όμως να μη φταίνει και αυτοί.
Είναι που δεν "στήνουν τους προβολείς" στη ράμπα της ψυχής τους.

Υ.Γ. Αν τραγουδούσα ωστόσο θα έλεγα κάτι από το "Εμπάργκο" ίσως την "Πρωινή ή βραδινή σερενάτα"
και ξέρεις τι σημαίνει το "Εμπάργκο" από την ανάποδη ε;

Spy είπε...

Όταν οι ποιητές πεθαίνουν,
σωπαίνουμε.
Γιατί πόσο βάρος να αντέξουν οι κουρασμένοι ώμοι τους;
Και μετά είναι που ξεκινάνε οι πιο όμορφα καταδικασμένες επαναστάσεις...

Unknown είπε...

στο νέο του θανάτου του έμεινα σύξυλη.
πεθαίνει αυτός και γίνεσαι εσύ γριά βελανιδιά που τη χτυπάει αέρας από παντού και βουίζει. βουίζει ό,τι δεν έγινε στη ζωή αυτού που έφυγε και θα μπορούσε να ΄γινει μα δεν έγινε, βουίζει στίχους, τραγούδια. μα πιο πολύ βουίζει παράπονο και μεγαλείο. η ίδια η ζωή του.

mamma είπε...

Ελαφρύ να είναι το χώμα που σκεπάζει τέτοιον Άνθρωπο.

mtryfo είπε...

οταν οι ποιητές πεθαίνουν
Σχεδόν πάντα νοιώθεις την ανάγκη να φωνάξεις δυνατά...
Κι άλλη απώλεια, κι άλλη απώλεια, τι θα μείνει στο τέλος...

Λου είπε...

Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα
και κάποια νύχτα στη ζωή που τα'χεις όλα
μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι
να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη

Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα
αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα
του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία
να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία...

Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη
κι οι αναμνήσεις απ' το φως του Πανορμίτη
φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι
με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι.

Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι
προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει
πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι
είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι


Πεθαινουν ποτέ οι ποιητες, Αλλε μου???

fpboy είπε...

οι ποιητές και γενικά οι καλλιτέχνες δεν πεθαίνουν ποτέ λέμε!

Ανώνυμος είπε...

Όταν πεθαίνουν οι ποιητές προσεύχεσαι στο Θεό σου να αντικατασταθούν από άλλους. Γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που μας έφαγε.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πράγματι, πολύ ωραίοι στίχοι...

Πεθαίνουν οι ποιητές;

aKanonisti είπε...

Δεν πεθαίνουν οι τυχεροί...
ζούνε και χασκογελάνε.. κάθε φορά που ένας ερωτευμένος.. τραγουδάει στην αγαπημένη τους.. κάτι δικό τους...
Χαλαρά...αβίαστα και γλυκα...
Ποιητικά...σχεδόν...

faraona είπε...

...μου ειπε λοιπον ο επομενος εξαιρετος που θα αναγνωριστει μετα θανατον φυσικα...(ας μην πω ονομα-μου το επιτρεπεις ε?):)


...αγαπας τους ποιητες?
γινε σεμνος.
αγαπας τους ποιητες ?
μην τους τιμας μετα θανατον αλλα πριν.

Κούκος είπε...

"Τι κάνεις όταν πεθαίνουν οι ποιητές; Κλαις; Ή λες θέλω να τραγουδήσω κάτι".

Πιστεύω ότι και οι ίδιοι θα ήθελαν να τραγουδάμε...

Madame de la Luna είπε...

Σωπαίνω είναι η δική μου απάντηση. Και θυμάμαι. Καλησπέρα σου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Χαμογελάς.
Γιατί, έτσι κι'αλλιώς, οι ποιητές δεν ανήκουν εδώ.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

«...λες θέλω να τραγουδήσω κάτι.»

Καλό μήνα!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑΝΑΣΑ είπε...

το σκέφτομαι
δέν έχω να πώ κάτι
το ολοκλήρωσες

ένα γειά μόνο

marilia είπε...

Καλό του ταξίδι.

Όχι, οι Ποιητές δεν πεθαίνουν.

Ανώνυμος είπε...

πεθαίνουν οι ποιητές?? oταν έχoυν ριζώσει στις καρδιές μας??
καλό φθινόπωρο Αλλε μου:):)

Giorgos Varvakis είπε...

Μέσα στην τρέλα του Καλοκαιριού και το "απέχω" των διακοπών, δεν το πήρα είδηση. Δεν άκουσα για το χαμό του μεγάλου σύγχρονου ποιητή και ανθρώπου. Τον "γνώρισα" κυρίως μέσα από τους στίχους του. Την τελευταία του(;) στιχουργική (και όχι μόνο)"δουλειά", τη συνεργασία του δισκογραφικά με τον Γιώργο Τζώρτζη (ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΞΕΝΙΤΙΑ )την έχω λιώσει στο παίξιμο. Αυτό που με έκανε να ανατριχιάσω, ήταν η ημερομηνία της ανάρτησής σου. Πέμπτη 21 Αυγούστου απόγευμα πίναμε καφέ κάπου ψηλά στη Σάμο, χαζεύοντας τα Ανατολικά παράλια. Σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής ακούγαμε το CD. Το μυαλό μου στάθηκε πιο πολύ στα κομμάτια της πρόζας. Εκεί που ο Ηλίας απαγγέλλει και εξηγεί τις αφορμές των στίχων. Ο δίσκος συνέχισε να παίζει και στη διάρκεια της επόμενης μέρας μέχρι το βράδυ.
Καλό ταξίδι...

Λωτοφάγος είπε...

Βρισκόμουν στην Ήπειρο όταν το άκουσα. Κι ένιωσα ερημιά και εγκατάλειψη. Όπως όταν πέθανε ο γλυκύτατος Μάνος Λοΐζος.
Οι ποιητές δεν είναι του κόσμου τούτου. Η ύπαρξή τους τον ομορφαίνει κι η απώλειά τους τον κάνει λιγότερο υποφερτό!

Earentil Aposperiths είπε...

Οι ποιητές δεν είναι από αυτό τον κόσμο...
είναι καταδικασμένοι να έχουν τα μάτια ανοιχτά και αποστολή τους είναι να ανοίξουν εκείνα τα σφαλιστά των απλών θνητών....
όταν φεύγουν απλά επιστρέφουν στον τόπο τους...
η ζωή τους ανάμεσα μας είναι ένα αδιάκοπο ταξίδι μέσα στον νόστο...
Οι ποιητές ζουν για πάντα στον επίλογο.
Τι κάνουμε όταν φεύγουν?
Κρατάμε και εμείς τα μάτια μας ανοιχτά...τίποτα άλλο!