Πικρία

Όταν δεν θέλεις να σηκώσεις το χέρι σου

για να χαιδέψεις κάποιον,

ο άλλος έχει πεθάνει ή εσύ;

Δίκοπη ζωή

Ξυπνάω δίκοπος. Έτοιμος να κόψω κι απ τις δυό πλευρές. Λυπάμαι αυτούς που δεν το ξέρουν και νομίζουν πως αρκεί να διαλέξουν πλευρά. Ξυπνάω και μαζεύω τσιγάρα απ το τασάκι. Όχι δεν καπνίζω. Καμιά, ποτέ δεν μάζεψε τα αποτσίγαρα. Ούτε το ποτήρι της. Μόνο τα ρούχα αργά. Με ελπίδα. Με προσμονή. Μήπως και πω "μείνε". Ξυπνάω, φτιάχνω καφέ, γράφω σε χαρτάκια κι ύστερα τα σκίζω. Δίκοπος. Ποτέ στη ζωή μου δεν πήγα με πόρνη. Ίσως γι αυτό ερωτοτροπώ με τις λέξεις. Οι λέξεις δεν καπνίζουν, δεν περιμένουν τίποτα από μένα.

Σήμερα ξύπνησα και δεν έκοβα. Στόμωσα. Γύρισα πίσω, στην εποχή που ήμουν μέταλλο αλλά δεν ήμουν μαχαίρι. Που προτιμούσα να αντανακλώ ματιές απ το να κόβω. Κι ύστερα άνοιξα το mail και είδα το μήνυμα. "Δίκοπη ζωή". Μια εκτέλεση από την Καλλιόπη Βέτα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και Γιώργο Μεράντζα στο χωριό Τσόπελα. Ένα μικρό χωριό στο δρόμο για το Συράκο. Πήγα πρώτη φορά φοιτητής. Την Καλλιόπη Βέτα την έλεγαν τότε Πόπη ακόμη. Πίναμε ούζο στο νησί με την Πόπη και τραγουδούσαμε περιμένοντας να βγει απ το στρατόπεδο ο αγαπημένος της. Ο Γιώργος ο Μεράντζας αγαπημένη φωνή απ το παρελθόν, έφτιαξε έναν ξενώνα στα Τζουμέρκα ,μαγειρεύει και τραγουδάει για φίλους. Σχεδιάζαμε πριν δυό χρόνια να πάμε εκεί με φίλους αλλά...Αλλά άρχισα να κόβω. Δίκοπη ζωή

"Όσους δειλά περπάτησαν μαζί σου, να σημαδεύουν πάλι το κορμί σου και να σαι το πουλί και ο κυνηγός." λέει ο Ελευθερίου. Εγώ τι να πώ. Πως θέλω να σταματήσω να κόβω. Αλήθεια...

ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ...

"Θα με δικάσει ο κούκος και τα αηδόνι 

μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό..."

Φοβάμαι μόνο τη μέρα που θα κοιταχτούμε ψάχνοντας βλέμματα

Mal du depart II

Κουράστηκα κι απ τον έρωτα κι απ τον πόλεμο

Μα πιο πολύ κουράστηκα να ερωτεύομαι σαν να πολεμώ...

ΚΛΕΦΤΗΣ

Δεν λέω πως δεν σ αγαπώ

Μα έχω μετρήσει όλες τις λέξεις

Και με τα μάτια ανοιχτά

Και με τις πόρτες ξεκλείδωτες

Καμιά δεν λείπει

Ζωή ποτέ δεν άγγιξα

Που δεν ήταν ζωή σου

ΤΕΛΟΣ...

www.koutipandoras.gr

ΤΕΛΟΣ...ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ...

Δεν σε θυμάμαι.

Είναι που η μνήμη κάνει θαύματα.

                                                                      ..............

Mal du depart

Θέλω να είμαι ο εγωισμός σου

να μην με διώχνεις, να μαι δικός σου.

Θέλω να είμαι έρωτας πόνος

να μαι μαζί σου κι ας είμαι μόνος.

Θέλω να είμαι δίψα κι αρμύρα

σ ένα ταξίδι που λένε μοίρα.

Θέλω να είμαι στην τρικυμία

πάνω στα χείλη σου, σταγόνα κρύα

Σβήσε τα φώτα κι αγκάλιασέ με

σβήσε τα φώτα να χαθούν οι σκιές

σ ένα σου όνειρο δειλά χωρεσέ με

να γελάσω να κλάψω

να χεις κάτι να λες.

Θέλω να είμαι όλες οι λέξεις

τα λάθη όλα για να τ αντέξεις.

Θέλω να είμαι σαν αμαρτία

να μαι η συγνώμη που χει λατρεία.

Σβήσε τα φώτα κι αγκάλιασέ με

σβήσε τα φώτα να χαθούν οι σκιές

σ ένα σου όνειρο δειλά χωρεσέ με

να γελάσω να κλάψω

να χεις κάτι να λες.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ...

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.

Τάσος Λειβαδίτης


 εδώ λοιπόν  ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ  

(προτείνεται ακρόαση προσεκτική με μάτια ερμητικά κλειστά)


* Στον φίλο Αλέξανδρο που ρώτησε τι σημαίνει:

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

 Γιατί πάντα υπάρχει μια εξήγηση.Ειδικά στον έρωτα που δεν δίνει καμία...     

Υπάρχει βέβαια και αυτό

Νατασσάκι ευχαριστώ

                               

BUENA VISTA

Ο Ορλάντο "Κασαίτο" Λόπεζ, άφησε για πάντα το μπάσο. Επαγγελματίας του ερασιτεχνισμού,και γι αυτό μουσικός από έρωτα, έφυγε μετά τον Ιμπραχήμ Φερέρ και τον Κομπάι Σεκούντο. Δεν ξέρω για άλλους τι σημαίνουν οι   Buena Vista Social Club.  Φαντάζομαι. Τόσο, που μπορώ να το χορέψω. Για μένα; Για μένα σημαίνουν πολλά. Νοσταλγία από έρωτα και επανάσταση, λογαριασμούς και με τα δύο. Με τη μνήμη δεν λογαριάζεσαι. Εύχεσαι μόνο να αντέχεις.Στη Μαλεκόν, ο Ατλαντικός μαστιγώνει όσους έχουν το θράσσος και τον έρωτα να πλησιάσουν. Οι μουλάτες ιδρωμένες μυρίζουν πιπέρια και κρυφές ηδονές. Ο κομαντάτε Τσε αγναντεύει το μέλλον που θα τον κάνει κι άλλα εφηβικά όνειρα και μπλουζάκια. Κάπου αγκομαχά μια μηχανή που προσπαθεί να βγάλει χυμό από ζαχαροκάλαμο. Η αλμύρα μοιάζει με υπόσχεση δροσιάς αλλά είναι κατάρα. Μια ακόμη φωτογραφία στο σκαμπώ που καθότα ο Χέμινγουει. Και ένα πούρο ακόμη. Τα κορμιά μουσκεύουν μα ίσως να είναι ρούμι. Το National  , το ξενοδοχείο της Επανάστασης διατηρητέο.Oπως η Επανάσταση. Τα χρώματα, ο ήχος του γυαλιού στα ποτήρια που τσουγκρίζουν, το πλήθος. Το πλήθος που ανοίγει αφήνοντας έναν τραγουδιστό ψίθυρο. "Ο Κομπάι, ο Κομπάι". Ο Κομπάι με το λινό μπεζ κουστούμι, το  Montecristo νούμερο 4,και το σάστισμα για το πώς έγινε τόσο γνωστός. Ο Κομπάι που χτυπάει το κουταλάκι του καφέ μετατρέποντάς το σε μουσικό όργανο. Ο Κομπάι που διψάει και πίνει  ron, ρούμι. Και μετά τραγουδάει το   Chan Chan.   

ΑΘΩΟΤΗΣ...ΜΗΔΕΝ

Το παιδί που υπήρξα

δεν μιλά σε αγνώστους.

Πίνει, καπνίζει και γελά

με αμαρτίες που ξέρει.

Στα χρόνια της αθωότητας

όλα είναι στρογγυλά

σαν στήθια γυναίκας.

Το παιδί που υπήρξα

τις πιο σκοτεινές στιγμές

παίζει με τα σπίρτα.

Στα χρόνια της αθωότητας

κανείς αθώος

αν δεν έφταιγε.

ΥΠΑΡΧΩ

Υπάρχω από έρωτα. Πώς άλλως θα υπήρχα.Λείπω αλλά είμαι μαζί σας

Υ.Γ Συγνώμη που δεν μπορώ να απαντήσω. Σας αφήνω τον πολύ αγαπημένο Ζακ Μπρελ