Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

BUENA VISTA

Ο Ορλάντο "Κασαίτο" Λόπεζ, άφησε για πάντα το μπάσο. Επαγγελματίας του ερασιτεχνισμού,και γι αυτό μουσικός από έρωτα, έφυγε μετά τον Ιμπραχήμ Φερέρ και τον Κομπάι Σεκούντο. Δεν ξέρω για άλλους τι σημαίνουν οι   Buena Vista Social Club.  Φαντάζομαι. Τόσο, που μπορώ να το χορέψω. Για μένα; Για μένα σημαίνουν πολλά. Νοσταλγία από έρωτα και επανάσταση, λογαριασμούς και με τα δύο. Με τη μνήμη δεν λογαριάζεσαι. Εύχεσαι μόνο να αντέχεις.Στη Μαλεκόν, ο Ατλαντικός μαστιγώνει όσους έχουν το θράσσος και τον έρωτα να πλησιάσουν. Οι μουλάτες ιδρωμένες μυρίζουν πιπέρια και κρυφές ηδονές. Ο κομαντάτε Τσε αγναντεύει το μέλλον που θα τον κάνει κι άλλα εφηβικά όνειρα και μπλουζάκια. Κάπου αγκομαχά μια μηχανή που προσπαθεί να βγάλει χυμό από ζαχαροκάλαμο. Η αλμύρα μοιάζει με υπόσχεση δροσιάς αλλά είναι κατάρα. Μια ακόμη φωτογραφία στο σκαμπώ που καθότα ο Χέμινγουει. Και ένα πούρο ακόμη. Τα κορμιά μουσκεύουν μα ίσως να είναι ρούμι. Το National  , το ξενοδοχείο της Επανάστασης διατηρητέο.Oπως η Επανάσταση. Τα χρώματα, ο ήχος του γυαλιού στα ποτήρια που τσουγκρίζουν, το πλήθος. Το πλήθος που ανοίγει αφήνοντας έναν τραγουδιστό ψίθυρο. "Ο Κομπάι, ο Κομπάι". Ο Κομπάι με το λινό μπεζ κουστούμι, το  Montecristo νούμερο 4,και το σάστισμα για το πώς έγινε τόσο γνωστός. Ο Κομπάι που χτυπάει το κουταλάκι του καφέ μετατρέποντάς το σε μουσικό όργανο. Ο Κομπάι που διψάει και πίνει  ron, ρούμι. Και μετά τραγουδάει το   Chan Chan.   

7 σχόλια:

athinovio είπε...

λατρεμένοι μουσικοί.
απίστευτη μελωδία.
απογοητεύτηκα ότανέμαθα ότι μιλάει για τα οπίσθια μίας γυναίκας...

. είπε...

Τέτοια μας γράφεις,τέτοια ακούσματα μας βάζεις και η μηχανή του χρόνου μπαίνει σε λειτουργία επιστροφής,σε περασμένες εποχές και εικόνες γεμάτες νοσταλγία.

Καλή σου μέρα.Τη δική μου πάντως την έφτιαξες!

Ανώνυμος είπε...

"Νοσταλγία από έρωτα και επανάσταση, λογαριασμούς και με τα δύο. Με τη μνήμη δεν λογαριάζεσαι. Εύχεσαι μόνο να αντέχεις"

Οι Μπουένα Βίστα είναι και για μένα πολλά, αλλά κρατάω από σήμερα και αυτό. Θα το βάλω νοερά δίπλα στα δισκάκια τους

Locus Publicus είπε...

Πολύ όμορφες σκέψεις, Αλλε. Οταν τους ακούω, μου φέρνουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Πρόκειται για μια καταπληκτική αναβίωση μιας μουσικής που απ΄ ο,τι φαίνεται, υπήρχε μόνον σε προσωπικό επίπεδο. Σε μερικά φιλμάκια που έχω δεί, μ' αρέσει ιδιαίτερα μια φωτογραφία του Κομπάι Σεκούντο, με το λιτό του κουστούμι, το καπελάκι του, και ένα μεγάλο πούρο. Γνήσιοι λαϊκοί μουσικοί. Ηταν νομίζω τότε, περίπου 85 χρόνων.

Η κοινωνικότητα της Κούβας είναι απο μόνη της ένα καταπληκτικό θέμα. Σ΄αυτή, νομίζω, οφείλεται μια μουσική παράδοση που έγινε γνωστή στον κόσμο. Είναι καταπληκτικό το τί έχει παράγει μουσικά αυτό το μικρό νησάκι.

pandora's box είπε...

το κουταλακι που μετατρέπει ο Κομπάι σε μουσικό όργανο... και όντως αντηχεί το Chan Chan στα αυτιά μου... μπράβο ρε άλλε... γι ακόμα μία φορά μετέτρεψες τις λέξεις σε εικόνες και τις εικόνες σε ήχους... ή το αντίστροφο...

Ο άλλος είπε...

@ Locus

Έχεις απόλυτο δίκιο. Η μουσική παράδοση έπαιξε ρόλο στην κοινωνικότητα της Κούβας. Ένα τόσο μικρό νησί, είναι πραγματικά θαύμα το τι έβγαλε

Ο άλλος είπε...

@ Πανδώρα

Σε ευχαριστώ. Οι μετατροπές είναι αυτό που μας μετατρέπει. Να ζήσουμε όλη τη διαδρομή είναι πάντα το ζητούμενο