Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

ΧΡΗΣΤΕΣ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ,ΟΧΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ


Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.


Όποιος είναι κάτοχος ή χρήστης blog δεν είναι αυτοδίκαια και αυτόματα άνθρωπος της ελευθερίας, της άποψης ή της διακίνησης των ιδεών. Όπως δεν είναι και το ανάποδο.

Η ελευθερία της άποψης και η δημοκρατία είναι πράγματα που κατακτήθηκαν και είναι καθημερινά σε αμφισβήτηση. Το δικαίωμα να είσαι στον καναπέ σου, να κλικάρεις με το ποντίκι σου, να γράφεις την άποψή σου, και να ζεις κατ αποκλειστικότητα πολλές φορές στον εικονικό σου κόσμο, είναι ελευθερίες, αλλά δεν είναι η ελευθερία. Και σίγουρα δεν είναι τρόποι διασφάλισής της.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο -μεταξύ τους και δημοσιογράφοι- ματώνουν και φυλακίζονται για την ελευθερία της έκφρασης. Μάλλον δεν εννοούν το δικαίωμα των Καψαμπέληδων να γράφουν ό,τι τους καπνίσει.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δίνουν τη μάχη ώστε η ελευθερία να μην εξεργυρώνεται ως αυθαιρεσία, και ετσιθελισμός (αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι διαφήμιση WIND, με πολλά θέλω).

Οι καλοζωισμένοι, άεργοι βουτυρομπεμπέδες που μεταφέρουν στα blogs, τη σκατομαθημένη αντίληψη "κάνω ό,τι γουστάρω" επειδή έτσι έμαθα από τη μαμά και τον μπαμπά, όταν θα υπάρξει θέμα πραγματικής υπεράσπισης της ελευθερίας στον κυβερνοχώρο, θα γίνουν Χιώτηδες (αβα βάο παπαπάο) και στη συνέχεια Λούηδες.

Όσοι αντιλαμβάνονται τον κυβερνοχώρο μόνο ως χώρο εκτόνωσης θυμού και μικροπρέπειας ,δεν ψαλιδίζουν μόνο τις πραγματικές ελευθερίες, αλλά μπορεί να γίνουν θύματα του θυμού και της μικροπέπειας των άλλων (δείτε απλώς τον Καψαμπέλη στα τηλεπαράθυρα και θα καταλάβετε)

Η ωραιοποιημένη άποψη που βλέπει το ίντερνετ ρομαντικά, ως πεδίο ελευθερίας, που μάλιστα δεν θα αλλάξει ποτέ, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ίντερνετ που θα αναιρέσει τον ελεύθερο εαυτό του, αφού δεν έχει κάνει τίποτα για να τον προστατέψει.


Είμαστε χρήστες του ποντικιού. Όχι αρουραίοι

5 σχόλια:

rain είπε...

Πραγματικά εξέφρασες όλα όσα σκέφτομαι αυτές τις μέρες γι αυτό το μπάχαλο που δημιουργήθηκε. Καιρό τώρα νομίζω πως ψαχνουν διάφορους τροπους να ασχολούνται και να διαβάλλουν τα μπλοκς και τους μπλόκερς ή μηπως είναι η ιδέα μου? Οπως και να'χει μ'άρεσε ιδιαίτερα το τρόπος που εκφράστηκες για το θέμα. Καλημέρα σου

marianaonice είπε...

'Εχεις απόλυτο δίκιο. Συμφωνώ μαζί σου. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να σκεφτούμε ποιός ωφελείται από τέτοιες αποκαλύψεις τύπου press.gr! Τότε θα καταλάβουμε και το σκοπό αυτού του blog που σίγουρα δεν είναι η ελευθερία έκφρασης και η ελευθεροτυπία γενικά!! Απλά αναρωτιέμαι μήπως είναι η πρόφαση για να εφαρμόσουν ...μέτρα!

Βάσσια είπε...

Πιστεύω στην ελευθερία του λόγου η οποία όμως έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις, και απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.

Και η ανωνυμία του διαδικτύου, είναι ένα εργαλείο, που αναδεικνύει τελικά, ποιος σέβεται και ποιος όχι.
Διότι το εύκολο είναι, πίσω από την οθόνη, να κάνει κάποιος τον "καμπόσο".

Το δύσκολο είναι να διατηρείς τις αρχές και την αγωγή σου ακόμη και ανώνυμα.

Καλησπέρα

Ο άλλος είπε...

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αλλά αφήνει μια μυρωδιά που σε κάνει να καταλάβεις πως κάτι τρέχει. Το θέμα της ελευθερίας στον κυβερνοχώρα αλλά και του σεβασμού και της αξιοπρέπειας είναι υπαρκτά. Πιστεύω και εγώ πως ούτε το συγκεκριμένο blog ήταν τυχαία όπως ήταν (υπήρχε ένα παιχνίδι επαγγελματικής συκοφαντίας και σπέκουλας), αλλά ούτε και ο τρόπος που επέλεξαν για να "λύσουν" το πρόβλημα. Ο εκβιασμός ήταν μια μπαρούφα (τουλάχιστον όπως εμφανίζεται με τα mails),η οποία στήριξε τον κακουργηματικό χαρακτήρα της παράβασης. Οι πρωταγωνιστές επίσης δεν είναι τυχαίοι."Εκβιαστές" και "θιγόμενοι" έχουν μια διαστροφική σχέση με την εξουσία

Ναπoλέων είπε...

Παραφράζοντας:

...Μπλόγκ! είμαι κοινωνία και σού μοιάζω...

Γιατί έπρεπε να θέλουμε κάτι διαφορετικό;;;

Ίσα-ίσα που αυτό είναι που πρέπει να μάς ευχαριστεί: Το ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ το μπλόγκινγκ και όχι π.χ. μιάς κλειστής λέσχης ...γκόλφ, μιάς, όποιας, «ελίτ» ή «γκάνγκ»...

Πού να φανταστώ ο τάλας, όταν 12 χρονών, το 1952, άρχισα, σαν παιχνίδι, να χτυπάω πλήκτρα μιας γραφομηχανής(*), κι όταν σαραντατριών έπιασα για πρώτη φορά το ΠΟΝΤΙΚΙ από ένα «αππλάκι» τι θα έκανα, εγώ , και μύριοι-μύριοι άλλοι, με κάποια πλήκτρα και ένα ΠΟΝΤΙΚΙ την Πρωταπριλιά του 2008...

Αισιοδοξείστε, βρέ!
Κι αγωνιστείτε ασταμάτητα!

α-α-ε
Ν.
--------
(*) Κάποτε θα σάς διηγηθώ την 1η και την 2η «αξιοποίηση» αυτής μου της ικανότητας στην δακτυλογράφηση, ως 14χρονου το 1954, και θα διασκεδάσετε.
«Το μέσον είναι το μήνυμα» δεν είπε κάποιος;;;
Έτσι ακριβώς!!!